Chili-Argentinië 2010

Trektocht door Chili en Argentinië

Dinsdag 17 november 2009 Oudenbosch
Nog 2 1/2 week, dan vertrekt ons vliegtuig naar Santiago de Chili. We gaan een trektocht maken door Chili en Argentinië en hopen een van de laatste dagen van januari weer thuis te komen. De voorbereidingen zijn in volle gang. Bagage bij elkaar zoeken, nog een warme fietsbroek kopen voor in de bergen, en vooral veel lezen over de bestemming en kruisjes op de landkaart zetten. Heel bewust plannen we de reis niet te veel. We laten het verloop van de reis voor een groot deel van het toeval en de plaatselijke omstandigheden afhangen. Ligt er weinig sneeuw in het Andesgebergte dan gaan we waarschijnlijk al vrij snel de oversteek wagen naar Argentinië. Wijn proeven in de Mendoza. Ligt er zoveel sneeuw dat de passen nog niet open zijn dan gaan we eerst naar het zuiden op zoek naar dat mooie merengebied. Misschien zakken we dan nog wel verder af naar Patagonie.
Zondag was Marloes hier. Na het horen van haar reisverhaal en het zien van haar foto's van Chili en Argentinië kunnen we haast niet meer wachten om te vertrekken. Tot het zover is heb ik nog een paar drukke weken op het werk waarna ik de fietsen klaar kan gaan maken. Lagere versnelling erop, 38/17 i.p.v. 42/16 om wat gemakkelijker te kunnen klimmen. Alles even nakijken en dan een van de laatste dagen in gaan pakken. We zien het helemaal zitten.
 

Zaterdag 21 november 2009 Oudenbosch
We hebben de route van Dakar 2010 eens bekeken

Volgens mij gaan we daar een glimp van meepikken. Toch eens kijken of ik die gasten voor kan blijven, want ik ben best snel in het losse zand.
 

Zaterdag 4 december 2009 Oudenbosch
We hebben nog 2 dagen voor vertrek. Mijn laatste werkdag voor de vakantie zit erop en we zijn aan het inpakken. Nieuwe banden op de fiets, een kleiner voorblad monteren en een grotere tandkrans op de Rohloffnaaf. En dan in het bobbeltjes plastic met de fietsen. Hoes erom en in een doos. We zijn nog voorzichtiger met de fietsen dan andere jaren. Niet dat we problemen hebben gehad in het verleden maar ik moet er nu even niet aan denken dat de fietsen niet heel aan zouden komen in Santiago de Chili.
Hetty zoekt spullen bij elkaar. Wat gaat er mee. Wat meer kleding dan vorig jaar want we zullen nu ook kou krijgen. Een fietstas meer want we zullen ook voor meer dagen eten en drinken moeten kunnen vervoeren. Uitgebreide EHBO kit want we moeten dagen op onszelf vertrouwen. We zijn al meer dan eens op pad geweest maar iedere keer weer is het spannend. Zondagavond vliegen we van Schiphol naar Parijs, en daarna van Parijs naar Santiago. Daar zullen we om 09.25 plaatselijke tijd landen.

Na een eerste overnachting in Chili kunnen we meteen op bedevaart. 8 december is een nationale feestdag (Maria Onbevlekte Ontvangenis) Er is dan een bedevaart, op de fiets, van Santiago naar Valparaiso. Het schijnt een hele happening te zijn. De belangrijkste verbindingsweg wordt daarvoor afgezet. Hetty heeft via internet contact met een van de bedevaartgangers. Een Nederlandse fietser die in Santiago woont. Die haalt ons met een busje op van het vliegveld en regelt de eerste overnachting
 

Maandag 7 december 2009 Santiago de Chili
We zijn goed aangekomen in Santiago de Chili.
De vlucht verliep goed, en was mooi op tijd.
In Santiago was de bagage er zo, inclusief de fietsen. Het was wel even schrikken want een fietsdoos was echt helemaal kapot. Maar de doos was een extra, hij was verder gelukkig nog zeer goed ingepakt. Dus in eerste instantie lijkt alles goed. Lauran is de fietsen nu in elkaar aan het zetten, dus straks weet ik het zeker.
We zijn opgehaald door Hubert en afgezet bij echt een super mooi hotel, eigenlijk meer een appartement. Samen zijn we even gaan lunchen en wat babbelen over Chili. Direct nog wat boodschapjes doen en we kunnen lekker koken, 4 pits gasstel en koelkast, wat een luxe.
Morgen vertrekken we om half 6 voor de bedevaartstocht.
De mensen die hem te voet doen kwamen we vandaag al tegen langs de snelweg. Morgen verwachten ze tienduizenden mensen en wordt de weg dus afgezet. Ben benieuwd!
 

Donderdag 10 december 2009 Santiago de Chili- Laguna Verde
Al uren voor de landing was het licht. We hadden uit het vliegtuig, van 10 km hoogte, uitzicht op de Anders. De hoogste toppen liggen op 5-6 km en zijn nog wit besneeuwd. Ze kijken ons uitdagend aan. Wij kijken gewoon gemeen terug. We komen ze nog wel tegen.

De eerste fietsdag zijn we ´s morgens al om 5.30h vertrokken. In het centrum van Santiago verzamelen ongeveer 20 fietsers. In de stad rijden we links van de rijbaan de stad uit. Onderweg in de stad zien we steeds meer fietsers die dezelfde kant op rijden. De meeste zijn mountainbikes met een rugzak.
Om 8.00h rijden we de stad uit de snelweg op. Die was niet afgezet maar de vluchtstrook en de echter rijbaan zijn voor ons. Er zijn inmiddels duizenden fietsers, ongeorganiseerd of in kleine groepjes. Soms racers in gelijke fietskleding met een lekker gangetje.
Onze groep bestaat bestaat uit geoefende en ongeoefende fietsers en valt bij het eerste klimmetje helemaal uit elkaar. Boven wachten we op elkaar.
Hetty en ik vallen op omdat we de enige met fietstassen zijn. We staan honderden keren op de foto. Als we even stoppen staan mensen in drommen om ons heen en maken foto´s van ons en de fietsen. De sfeer is gemoedelijk.
De rit valt samen met een bedevaarttocht over de zelfde snelweg. Na 70 km fietsen komen we de eerste, achterblijvende wandelaars tegen. Die waren gisteren al vertrokken. Na 90 km wordt het zo druk op de snelweg, met lopers en fietsers dat we 20 km secundair gaan rijden. Daar zijn we voorbij het bedevaartpunt en volgen we de snelweg naar Valparaiso.

Kort voor Valparaiso verlaten we de groep en de snelweg en zetten we koers naar Laguna Verde. Een natuurgebied ten zuiden van Valparaiso met naar verluid campings. Het is echter nog flink klimmen en dalen voordat we, op het puntje van het schiereiland, de beoogde camping, La raviota, de zeemeeuw, vinden.

Donderdag 10 december 2009 Laguna Verde- Vina del Mar
Gisteren hadden we gelijk een rustdag. Hetty had de eerste fietsdag al een pr te pakken met 155 km met 1000 hoogtemeters. Dat ging prima, dus die moet de rest van de vakantie niet zeuren dat het ver of steil is, ze kan het gewoon.
In de oceaan zien we zeehonden en natuurlijk veel zeevogels.

Vandaag zijn we noordelijk gaan fietsen van Laguna Verde, via Valparaiso naar Vina del Mar. Beide steden zijn aan elkaar gegroeid en liggen aan de oceaan tegen de rotsen geplakt. Overal zie je schuine liften die mensen naar boven brengen. Wij hoeven er geen gebruik van te maken want we fietsen langs de kust en de weg van Valparaiso naar Vina del Mar is vlak.

Vrijdag 11 december 2009 Vina del Mar-La Ligua
Vandaag zijn we verder langs de kust gefietst. Het valt op dat er hier overal veel gebouwd wordt. Er ontstaan nieuwe wijken en huizen die volgens mij veel luxer zijn dan normaal.
We zijn aangekomen in La Ligua, op weg de Andes in. Vandaag was het heel de dag langs de kust, maar niet vlak. Iedere keer naar 300 meter, en dan weer naar 30, op en neer.
Aan de kust was het overal groen met veel eucalyptus bomen, en veel bomen in bloei, het is hier echt voorjaar.
Een half uur fietsen van de kust af wordt het al erg droog, veel dor gras met hier en daar een struik of kleine boom. Het is niet zo warm hier, maar zelfs bij bewolkt weer en helemaal niet zo warm verbrand je levend. Het is ook erg licht hier. Nu schijnt de zon, en verder naar het noorden wordt het snel veel warmer, zeggen ze. We zien wel.
De 5 was in de klok Bert toen we hier aankwamen, en de Escudo, verkrijgbaar per halve of 3 ! Liter smaakt ook hier goed:-) Maar wijn is hier veel populairder.
We gaan morgen de bergen in, wanneer er weer een internet mogelijkheid is weten we niet.

Maandag 14 december 2009 La Ligua-Ovalle
We hebben nu een paar dagen door het lagere gedeelte van de Andes gefietst, met toppen tot 2000 meter, waar we gelukkig langsaf reden. Het is hier wel een heel bijzonder landschap, alles is steen en zand, met hier en daar een struik of cactussen. Het weinige verdroogde gras wordt afgefreten door groepen geiten. De wegen zijn best redelijk, in ieder geval veel beter dan in Costa Rica. Het is hier warm, overdag ongeveer 36 graden, en hier wordt het ´s nachts ook nog niet koud. En het is zoeken naar een struik die groot genoeg is om wat schaduw te geven. We gaan nu naar Ovalle.
Hoog in de bergen is het rustig, erg rustig. Mensen wonen er nauwelijks en hier en daar zwerft een troep geiten of een hond. We kamperen wild en ´s nachts hangen we het eten en het afval in een boom. Midden in de nacht worden we wakker als een hond de afvalzak weet kapot te trekken. We jagen hem weg.

Een paar uur later word ik wakker van een gil van Hetty: een hond in de tent.
Niet echt dus, maar ze had het wel echt gedroomd.
5 Minuten later droomt ze weer maar nu van elfjes en kaboutertjes.
Ik kan met een hardslag van 180 de slaap niet meteen vatten.

Voordat we naar Chili vertrokken hebben we heel wat gelezen. Op de site van Erik lazen we over een potkachel camping. Er zijn ook alternatieven.

Donderdag 17 december 2009 Illapel-Ovalle
Om de reis een beetje te laten vlotten zijn we van Illapel naar Ovalle met de bus gegaan. Het landschap bleef toch ongeveer gelijk en het was zeker 3 dagen fietsen. De fietsen moesten onder in het ruim, best spannend maar allemaal goed gegaan.

We zijn een paar dagen door een dal gefietst, van Ovalle naar Vicuna. Een dal wil niet zeggen dat het vlak is, we zijn geklommen naar 2km.
In het dal waren erg veel blauw met gele papagaaien, die maakten een oordeel van je welste. Het was een erg bijzonder landschap, aan de ene kant het groene dal, aan de andere kant de steeds kaler wordende bergen. Hoe noordelijker we komen, hoe droger het wordt, er staan steeds meer dode struiken in plaats van gezonde.
We hebben een nacht bij Chilenen thuis geslapen waar we erg verwend zijn, en veel van het land hebben opgestoken in lange Spaans - Engelse gesprekken. Onderweg was ook een nationaal park, waar versteende bomen en resten van dinosaurussen zijn gevonden. Het was vooral erg leuk om eens op een berghelling te lopen, in plaats van erlangs te fietsen.

Het is erg warm hier maar ze zeggen dat we straks in de hoge bergen toch onze muts en handschoenen nodig hebben, we zullen zien!

 

Vrijdag 18 december 2009 Ovalle-Vecuna
Op de fietstocht van Ovalle naar Vecuna werd het steeds droger zei Hetty al

In de bergen kwamen we geitenhoeders tegen. Ik wil niet zeggen dat deze geiten het slecht hebben, maar ze moeten zeker meer moeite doen om aan hun vreten te komen dan de gemiddelde Nederlandse geit. Deze geiten worden gefokt voor de consumptie, dus in Vecuna hebben we gebraden geit gegeten. Best goed te eten.

Woensdag 23 december 2009 Vicuna- Junta del Toro
We zijn een paar dagen buiten beeld geweest om het Andesgebergte over te steken. Dat was zwaar, soms zelfs heel zwaar, maar we zijn trots op onszelf en op elkaar dat we dit samen gedaan hebben.

Op 18-12 zijn we gestart met een rustdag in Vicuna. Daar hebben we de benodigde boodschappen gedaan en wilde we Chileense Pesos wisselen voor Argenteinse Pesos. De bank in Vicuna deed dat niet dus met de deeltaxi naar La Serena. Ook daar gaven de banken nul op request. We konden uiteindelijk terecht bij een wisselkantoor verderop in de straat.

De volgende dag zitten we al vroeg op de fiets voor een tocht naar Junta del Toro. Een fietstocht van 90 km, over geasfalteerde weg, waarbij we geleidelijk stijgen van 580m in Vicuna naar 2100m in Junta del Toro. ´s Middags geholpen door een straffe wind in de rug was dit goed te doen.
In Junta del Toro is de politie/douane post van Chili. We hadden het al gehoord, en het was nog waar ook: we werden er vriendelijk ontvangen, mochten er binnen slapen, en de douche, het toilet en de keuken gebruiken. We kregen zoveel drinkwater als we wilden.

20/12 gaat om 7.00h de grens open en om 7.05h zijn we, met stempels in ons paspoort, op pad.
We gaan niet proberen het record pas-beklimmen te verbeteren. Zwaar bepakt met tent, slaapuitrusting, pannen, benzinebrander, kleding (ook voor -10 gr.), 15 liter water en eten voor 3 dagen.
Direct na de slagboom was het asfalt op. We klimmen vandaag van 2100m naar 3300m over 45 km. De omgeving verandert van droog naar heel droog, van hier en daar een struikje naar alleen maar stenen. De kleuren van gesteentes variëren in pasteltinten: geel, rood, paars, groen, blauw, bijna zwart en wit. De Andes is machtig om te zien. We zijn niet meer dan mieren die de berg op kruipen.
De weg is af en toe een wasbord of los grind maar is hier nog redelijk.
Het drinkwater raakt snel op want het is erg warm overdag. We hebben ook een waterfilter bij ons, om uit te proberen, en dat bevalt goed. Als we wisten dat het zo goed ging hadden we veel minder water meegesleept.

Wild kamperen is hier een must en een genot. De stilte ´s nachts is niet te beschrijven. De lucht wordt op 3300m al merkbaar dunner. Van hoogteziekte geen last.

De volgende dag klimmen we verder van 3300M naar 4300M. 28KM met een gemiddelde van 5,1KM per uur. Van het weinige groen wat er nog was is nu alleen het allerlaatste restje over. De bergen worden ruiger en de sneeuw komt dichterbij. De weg wordt steeds slechter. Er is een lang nieuw stuk weg, een omleiding van een heel steil stuk, met enorme haarspeldbochten. Het werk aan deze nieuwe weg is nog aan de gang, en de weg bestaat nu uit een losse grindbak met groffe stenen.

Hier is de loopfiets uitgevonden. Ook vandaag gaat het ´s middags stevig waaien. De weg slingert nogal, dus we hebben hem soms mee en soms tegen. Als we uit de tent kruipen om half 7 is het 5 graden. Als we ´s avonds de tent opzetten in een redelijk vlakke grindbak is het ongeveer 25 graden. De lucht is ijl. De tent opzetten duurt ongeveer 2 keer zo lang als normaal. Slapen met je mond open omdat je neus niet genoeg lucht doorgeeft en jezelf omdraaien geeft een sterk verhoogde hartslag.

22 december. Paso de Aqua Negra
De laatste loodjes van 4300M naar 4780M. Ook hier worden we verblijd met een nieuwe weg met veel losse stenen. ´s morgens lichte vorst en ´s middags op de pas net boven nul. Door het klimmen, de slechte weg en luchtgebrek is het een zware tocht. Regelmatig hangen we over de fiets uit te hijgen.

Maar, HOERA!!!, tegen de middag bereiken we het hoogste punt.
Geen mensen, geen bloemen, en geen applaus. Maar wel een fantastisch gevoel dat we dit samen hebben gedaan :-D

Geen mensen??. Op de grens van Chili en Argentinië zit de douane 90 KM verderop in Los Flores.

De weg in Argentinië is afgezien van weer een lang nieuw stuk weg van de top af veel beter dan in Chili. Met een licht afschot denderen we naar beneden.
40 Km voor de grens is een politiepost waar je paspoort moet laten zien???
Maar daarna is er een verrassing, asfalt op de weg, en dat voor de ongeveer duizend voertuigen die de weg jaarlijks te verwerken krijgt. Een paar uur later zijn we bij de douane in Los Flores. Alleen een stempel in onze paspoorten en een papiertje invullen. Geen controle op levensmiddelen of iets dergelijks.

We trakteren onszelf op 2 nachten in een cabana en genieten van de luxe die thuis zo vanzelf sprekend is. Een warme douche, een stoel om op te zitten, en een vierpits gasstel waar we net een heerlijke Argentijnse biefstuk op hebben gebakken met gebakken aardappelen en boontjes. En natuurlijk een flesje heerlijke wijn uit deze streek.

Vrijdag 18 december 2009 Los Flores-San Jose de Jachal
Na een rustdag vertrekken we om 7 uur om naar San Jose de Jachal te fietsen.
We vertrekken vroeg om de warmte en vooral de sterke wind die iedere dag rond 11 of 12 uur opsteekt voor te zijn. Deze dag echter om 8 uur al een stevige wind. We zitten op een troosteloze weg met allemaal zwarte bergen om ons heen, en nauwelijks auto´s.
Mensen wonen er al helemaal niet. Het gaat steeds harder waaien en op een gegeven ogenblik zelfs stormen. We hebben wind pal tegen en worden zo ongeveer gezandstraald. Dan komen er zelfs kleine stenen voorbij vliegen. We voelen ons niet veilig meer en na 10 minuten komt er gelukkig een auto langs. We houden hem aan en het blijkt een politieauto te zijn met een bakje. Daar mogen de fietsen in en zo komen we veilig aan in San Jose de Jachel. Daar gaan we op zoek naar de busterminal omdat we met de bus naar de Mendoza willen. Maar na ieder loket 2x gehad te hebben komen we er via een Engels sprekende buschauffeur achter dat we geen kaartje krijgen omdat de bussen van deze maatschappijen maar tot San Juan rijden. Dus we kopen een kaartje naar San Juan. Daar aangekomen kunnen we direct overstappen naar de Mendoza, we hebben geluk. Op kerstavond komen we om half 8 aan in Mendoza en volgens onze GPS is het hemelsbreed 15 KM naar de Pedosa waar we naar toe zouden gaan. Deze is van een Belg, die getrouwd is met een Argentijnse vrouw, en ze hebben ook gastenverblijven. Dus we denken, dat halen we net voor het donker. Echter 8 KM voor onze eindbestemming worden we tegengehouden door 3 man Politie, een in kogelvrij vest met een zeer groot geweer, en twee met alleen een groot pistool. Ze maken ons duidelijk dat we niet verder mogen rijden, we zouden worden bedreigd, beroofd en zelfs worden doodgeschoten. Het was erg onveilig hier voor gringo´s en we moesten wachten. Er kwamen nog twee agente bij, en vooral de GPS was de attractie van de dag.
We moesten iedere keer weer 5 minuten wachten, en uiteindelijk kwam er een polieauto met een bakje. Daar moesten we in, en na heel interessant wat rondjes te hebben gereden en iedereen die ze konden was gebeld dat ze twee Nederlanders op de fiets met een GPS in hun auto hadden stopten we bij een politiebureau.

Daar werden de fietsen uit de auto geladen en moesten we wachten tot 10 uur. Dan zou er een andere politieauto komen om ons verder te brengen. Gelukkig hadden we een telefoonnummer van Hans van de Posada bij, dus hem maar gebeld wat er nu aan de hand kon zijn. Het bleek dat ze alleen maar heel bezorgd om ons waren en dat de buurt zo op kerstavond met heel veel groeperingen van dronken mensen idd wel gevaarlijk was. In zijn Jeep zijn we uiteindelijk naar de Posada gereden. Daar brandde, zoals bij bijna iedereen, de BBQ en kregen we een voortreffelijke maaltijd, met natuurlijk een goed wijntje van het huis.
Langzaam kwamen we weer bij van deze toch wel heel bijzondere dag. Om 12 uur was er Champagne en vuurwerk. Omdat alle gastverblijven vol waren konden we bij de zus van de vrouw van Hans slapen, dus voor de 6e keer die dag in een andere auto.
Het was me een dagje wel, maar het einde was super.

Vanmorgen vroeg werden we gewekt door het helikopterachtige geluid van een kolibrie.

Zaterdag 26 december 2009
We slapen tijdens de kerstdagen in een huis met onder andere een olijfboomgaard.

Natuurlijk ook vanuit hier goede wensen voor een mooi einde van het jaar.

Maandag 28 december 2009
Zo, daar heb ik vanavond geen kind meer aan.

De viering van kerstavond gaat hier in Argentinië net als in Nederland op oud Jaar. Met veel vuurwerk en knallende Champagne om 24.00 h. Ik ben dus ook benieuwd wat ze er met oud jaar van gaan maken.
Ook een goed uiteinde.

Zaterdag 2 januari 2010 Villa Pehuenia
Alle meelezende fietsers en niet-fietsers vanaf deze plaatse een gezond en gelukkig Nieuwjaar gewenst.

We zitten op dit moment in Villa Pehuenia, een klein dorpje op de grens van Chili en Argentinië, net ten noorden van het bekende merengebied.

De kerst hebben we doorgebracht in de Argentijnse wijnstreek Mendosa. De Mendosa is een prachtige streek met veel wijngaarden, maar ook walnoten en veel fruit. De Mendosa dankt zijn bestaan aan de aanwezigheid van een uitgebreid stelsel van irrigatie kanalen dat de streek van water voorziet. Zonder dit stelsel zou de Mendosa net zo dor zijn als het gebied wat ten noorden en ten zuiden ligt.
Deze gebieden zijn erg groot en met weinig afwisseling in het landschap. Dat landschap bestaat hoofdzakelijk uit lage struiken in de kleuren geel en bruin. Dit wordt afgewisseld met kleine en grote stenen.

Dit deel van het land zijn we dan ook vlot doorgereisd door de bus te nemen tot de plaats Neuqen. Hier zijn we weer in de pedalen geklommen naar Zapala, via Laguna Blanco naar Villa Pehuenia. We hebben in deze 4 dagen fietsen het landschap langzaam groener zien worden. Neuqen was nog dor en heet.

Hier is het veel groener en ook frisser. We treffen hier de bekende araucarie bomen aan. We denken dat ze bij ons bekend zijn als apenplagers, al zijn ze hier wel een maatje groter en dikker dan bij ons, in ons koude kikkerlandje.

We trekken een paar dagen op met een groepje Argentijnse mensen die we onderweg tegen gekomen zijn. Prachtig, want ze spreken goed Engels, dus zo komen we veel over het land te weten. We kunnen ze van alles vragen wat onderweg, tot nu toe niet duidelijk was.

We hebben wel wat met Idworx. Het valt ons dus direct op als er in het buitenland een nevenvestiging geopend wordt door Gerrit.

Maandag 4 januari 2010
Toen we na 4 dagen tegenwind de Argentijnen tegenkwamen hebben we van hun aanbod gebruik gemaakt om de fietsen in het bakje te doen en mee te rijden naar Villa Pehunea. Het was een echt toeristenstadje met veel drukte eromheen.

 
We zijn een dag met de auto met deze mensen meegeweest om een vulkaan te beklimmen, ook wel eens leuk met een 4 wheel drive in de low gear. De uitzichten waren rondom echt geweldig. Rondom liggen meren, sneeuw, wel 4 vulkanen en ook nog veel kleine bloeiende rotsplantjes.

Daarna zijn we nog naar een Mapusche reservaat geweest. Het was er heel mooi, maar niets gezien wat op indianen wijst behalve de man bij de ingang en loslopende paarden.

Omdat we toen noordelijker zaten dan we eerst dachten zijn we daar de grens overgegaan en belanden zo in het merengebied in Chili.
Het is hier erg mooi, en ook weer erg groen. De kersenbomen zijn rijp, en alle bermen en weilandjes staan vol bloemen. Ook zijn er veel vogels, vooral roofvogels en hele grote Kivieten. Ze noemen het hier het Zwitserland van Chili, en daar heeft het ook wel wat van weg.

Vrijdag 8 januari 2010 ruta Inter Lagos
We zijn begonnen aan de ruta Inter Lagos.
Toen we bij het eerste meer aankwamen zagen we een gezellige camping en besloten te stoppen.
We hadden onze tent nog niet staan of iemand van een grote familie Chilenen kwam naar ons toe of we mee wilden eten.
Haar man had een Zalm gevangen in de rivier van anderhalve meter lang.(Ja Jos, ook hier kunnen ze er wat van)
Zijn vrouw ging hem klaarmaken, en heel de camping mocht meeeten.
Ik wil niet zeggen dat ze in de schaduw van onze Inge kan staan, daarvoor moet meer smakelijk bewijs op tafel komen, maar ze deed heel erg haar best. Een grote schaal gestoofd met allerlei groenten, Sushi, en ook nog gegrild. Je kon maar kiezen. We vielen weer met ons neusje in de zalm,..... eh, boter.

 

De Dakarrally gaan we missen want we zitten veel te zuidelijk op dit moment. We kwamen wel wat deelnemers tegen, maar die waren wat uit koers geraakt. Zo´n voertuig heet volgens mij toch echt een "ocho mas ocho" (8x8) Daar rijdt Jan de Rooij ook mee.

 
Onze tocht gaat verder over de ruta Interlagos. Het asfalt was al na 15 km op en we gaan de bergen in. Onderweg, op de flank van een vulkaan komt warm water uit de grond. De plaatselijke bevolking pikt een graantje mee en heeft een "Thermas" gemaakt. Dat is weer wat anders dan een potkachelcamping of een houtgestookte badkuip.
Er was een houten badkuip, uit een groot stuk hout gesneden. Deze werd gevuld met een 4" pijp. Koelen moest met een tuinslangetje, dus we hadden meer werk om de temperatuur van het water terug te koelen dan om de badkuip te vullen.

 

Na nog en nachtje in de bergen zijn we inmiddels aangekomen in Pucon. Hier zijn alle voorzieningen weer voorhanden. We genieten weer eens van de luxe die thuis zo gewoon is. Dat staat haaks op de laatste dagen in de bergen. De tijd leek er 50 jaar te hebben stilgestaan. Ongeasfalteerde wegen, rust, ruimte, nauwelijks mensen en waar je ze tegenkomt altijd vriendelijkheid. Morgen gaat de reis weer verder.

We volgen de Ruta Interlagos door het merengebied van Chili naar het zuiden.
De omgeving is een beetje "Zwitserland-achtig". Bergachtig, dus de hele dag op en af, wat kleinschalige landbouw en veeteeld en natuurlijk de meren van Chili en de alles overheersende vulkaan "Villarica".

Gisteren hadden we een lange fiettocht in gedachte maar we kwamen niet verder Pangiepulli. Toen we daar in het park zaten kwamen we de mensen tegen die we drie dagen geleden op de "viscamping" gezien hadden. De begroeting was hartelijk. Ze deden net boodschappen om te gaan barbequeen en stonden op een mooie camping 4km verderop. Of we mee deden. Ja, dus.
En zo stonden we al vroeg in de middag op een mooie camping een vuurtje te stoken met gezellinge mensen. Zonnetje, zwembad, wijntje, het kan slechter.

Vanmorgen zijn we in de regen (de tweede bui deze vakantie) vertrokken naar Los Lagos, een dorpje wat zuidelijker. Daar zijn we nu, en we vinden hier wel iets om te slapen. Het is inmiddels weer droog. Camping, cabaäas, hotelletje of wild camperen, het is allemaal best

We fietsen rustig verder door het merengebied.
Het is hier erg vredig. Het weer is iets minder, maar als we andere fietsers uit het zuiden horen mogen we absoluut niet mopperen. We kwamen een Chinese jongen tegen die al een maand regen had gehad.
Wij pas twee morgens en soms een buitje. Maar het is wel fris zo rond de 16 graden. Het merengebied blijft prachtig, er komt nu wat meer landbouw bij, is ook leuk om te zien. Kortom, we vermaken ons prima.
Deze Groen-Blauwe stenenkruiper bleef mooi zitten voor de foto, midden op de weg!

We konden het niet laten en hebben het merengebied van Chili verlaten om nog even op de Caretera Astral te gaan kijken.
We hadden prijs met wind tegen en een halve dag regen. Dat schijnt er hier bij te horen. Een Chineese fietser die ons een paar dagen geleden tegemoet kwam had ons al gewaarschuwd. De hoogteveschillen zijn hier kleiner dan we de laatste maand gewend waren maar ze volgen elkaar in hoog tempo op. De omgeving is prachtig.

We kunnen er helaas maar kort van genieten want we moeten over 3 dagen een vliegtuig halen richting Parijs en Amsterdam.

In Puerto Montt stopt de fietstocht en vanavond nemen we de nachtbus naar Santiago.

 

Dinsdag 19 januari
Vannacht 1000km in de bus van Puerto Montt naar Santiago. We hebben verschillende bussen gahad deze vakantie en deze keer hebben we onszelf verwend met de luxe uitvoering. Voor 5 euro meer rijd je je 1e klas. In een stoel die anderhalve breedte heeft en veel beenruimte. De fietsen gaan er gemakkelijk in, geen gemopper van de conducteur dus die zijn bagageruim vol heeft en nog 2 fietsen kwijt moet met alle tassen. Heerlijk geslapen onderweg.

Hier nog een nagekomen plaatje van de laatste vulkanen die we zagen.
 

Zondag 24 januari 2010 Oudenbosch
Sneeuw en koeien hadden we in Chili ook, maar daar zaten de bladeren nog aan de bomen, en lag de sneeuw op veel grotere hoogte.

We zijn dus weer thuis gekomen na een goed verlopen reis. De vrijheid van Gijs en Jos zit er voorlopig weer op, hun feestje is voorbij, met het einde van onze vakantie.
Na een dag uitslapen en niets doen zijn we begonnen met het uitpakken van de fietsen en het leegruimen van de fietstassen.

Terug