Fietsvakantie over de Filippijnen 2011

Dit is het verslag van onze fietsvakantie over de Filippijnen van 7 dec 2010 t/m 29 jan 2011.

Zondag 24 oktober 2010 Oudenbosch  

Hetty en ik hebben een druk jaar achter de rug. Extreem druk op mijn werk en druk met de fietsvakantiewinkel. Daardoor hebben we onszelf bijna niet laten zien bij de Wereldfietser. Gelukkig is de ergste drukte voorbij en kunnen we onze vrije tijd in gaan vullen. Na enig wikken en wegen (Gaan we verbouwen of toch maar weer op reis) hebben we besloten dat de verbouwing nog wel even kan wachten. We gaan dus op pad. Dit keer naar de Filippijnen. 

Nu de keuze is gemaakt en de vliegreis is geboekt rolt zich een voor ons bekend patroon uit. Kaarten zoeken, papieren kaarten en digitale voor de Garmin, recente Lonely Planet gevonden op marktplaats, boeken lezen, site van de Wereldfietser doorlezen, via internet contact zoeken met mensen op de Filippijnen, visum regelen. We maken geen route. We verzamelen alleen interessante plaatsen om naar toe te gaan en vertrouwen verder op ons geluk. We praten ter plaatse met mensen en aan de hand van de verkregen informatie en onze vooraf gevonden plaatsen vinden we onze weg. We nemen vooral de tijd om het land op ons in te laten werken. Nog 6 weken, dan zijn we weer op pad. 

 

We rijden al enkele jaren op de Marathon Supreme banden van Schwalbe. De, min of meer, nieuwe Marathon Dureme banden zouden wat meer grip geven in slechtere omstandigheden. Ze liggen nu een paar weken op mijn fiets en bevallen tot dusver goed. Ik heb wel de indruk dat je ze iets harder op moet pompen om ze net zo gemakkelijk over het asfalt te laten rollen. In ieder geval de moeite waard om uit te proberen op de Pilippijnen. Hetty gaat gewoon op de oude vertrouwde Supreme.

Nog twee dagen werken en nog een paar dagen om de fietsen in te pakken en de spullen bij elkaar te zoeken, dan zijn we weer op pad.

  

Dinsdag 7 december 2010 Angeles

Het begin is gemaakt. De vliegreis zit erop.

Er was behoorlijk wat drukte op Schiphol omdat het zaterdag flink gesneeuwd had. Daardoor waren er veel vluchten geanuleerd die op zondag, onze vertrekdag, moesten worden ingehaald. Laten we het erop houden dat het geen saaie dag was op Schiphol.

Onze vlucht liep een uurtje vertraging op omdat een paar passagiers niet op kwamen dagen. Dat resulteert dan in uitladen van bagage en inplannen van nieuwe passagiers. Nog knap dat ze dat in een uur redden.

  

Aangekomen in Manila, een wereldstad met 15.000.000 inwoners, zijn we met een busje naar Angeles gegaan. Iets ten Noorden van Manila. We hadden geen trek om die miljoenen stad met de fiets door te rijden. Achteraf geen slechte keuze want het is er verschrikkelijk druk. Toch zijn er weg stukken waar gefietst wordt zoals op de foto te zien is, dat zijn echter de rustigere stukken. Hier hebben we vannacht de tijd om bij te slapen en morgen om onze fietsen klaar te maken. Dat bijslapen is wel nodig wat met 7 uur tijdverschil hadden we maar een korte nacht. In het hotel waar we zitten kunnen we het inpakmateriaal van onze fietsen in bewaring geven. Kan gemakkelijk zijn als weer naar huis gaan.

Woensdag 8 december 2010 Angeles

Vannacht het klokje rond geslapen, ook 's nachts schijnt het hier niet af te koelen, dus ook 30 graden. Maar gisteren was er al zweet bij niets doen, vandaag gaat het al beter. Klokje rond geslapen, gaat het allemaal weer een stuk beter. De fietsen staan al startklaar, daarnet al een klein stukje gefietst. Even benzine halen, kunnen we goede koffie zetten onderweg, en een ATM zoeken, de geldautomaat. Die werkt dus ook. Vandaag in de stad even proberen om zoveel mogelijk briefjes van 500 pesos klein te maken. Want daar hebben ze ( ook bij de kleine winkeltjes in Angeles) vaak niet van terug, is 10 euro! Ook hier volop Kerstversieringen, is per slot van rekening een katholiek land. In Thailand kreeg je conooms bij binnenkomst in het hotel, maar dat kan hier natuurlijk niet (katholiek), dus dan maar een tandenborstel. Angeles is een voormalige amerikaanse legerbasis. Daar was dus altijd al volop vertier voor die mannen. Ook nu maken de Europese en Amerikaanse mannen er nog volop gebruik van . Schijnt nog steeds een van de betere plekken op Luzon te zijn, dus in het hotel volop oudere mannen met een mooi poppetje. Ieder zijn vacantie, wij gaan morgen maar fietsen. We gaan eerst een klein stukje zuidelijk om bij de kust uit te komen. Dan komen langs een vulkaan die in 1991 letterlijk ontploft schijnt te zijn, en een heel gebied onder een modder stroom van enkele meters heeft gelegd. Daarboven op hebben ze weer nieuwe huizen bebouwd wat het geheel hier en daar uit zijn demensie trekt. We zullen zien.............................

  

Vrijdag 10 december 2010 Angeles

We hebben er inmiddels 3 fietsdagen op zitten en zien in een drukke straat een internetcafetje. Intenetten kost hier 15 Pesos per uur (30 eurocent). Dat wordt opschieten om binnen het budget te blijven.

Hier een vergelijk van Pesos met Euro's. Op de meeste plekken hebben ze niet terug van 200 Peso's, dat is 5 euro!

Vanuit het erg drukke Angeles City zijn we met een flinke omweg naar de kust gefietst. Heel geleidelijk laten we de ergste drukte achter ons. In het begin was het niet duidelijk waar het ene dorpje in het andere stadje over ging.

 Nu liggen de dorpjes een kilometer of 10 uit elkaar en zien we ook wat van het platte land.

 

 Misschien een traditioneel plaatje maar het hoort er hier wel echt bij. De mensen op het land verdienen ongeveer 100 - 200 Pesos per dag (2 - 4 Euro) Hier moet je heel goed uitkijken met je geld als je daarmee een gezinnetje wil runnen. Je kinderen mogen alleen naar de basisschool wanneer ze een schooluniform dragen. Alleen dat al kan hier een financieel probleem zijn.

Op de weg komen we van alles tegen. Vooral de brommers met zijspan (de tricycles) zijn in de meerderheid. Er past vanalles op: een heel gezin het 6 kinderen is geen probleem. Ook een complete winkel past erop.

Zaterdag 11 December 2010  

We reizen voor de eerste keer met de Lonley Planet bij ons. Daar stond in het stadje waar we wilden overnachten dat er een exentrieke Zwitser een Wild Farm had waar je ook kon overnachten. Dus wij daarnaar op zoek. Hij heeft er een schitterend huis. En een verzameling en opvang van zowel kansloze Filipijnse kinderen, planten en beesten. Hij werkt 6 maanden per jaar als een hoge baas in een kerncentrale, en de andere helft zit hij hier op de Filippijnen. Hij geeft dorpen in de bergen drinkwaterputten, geeft kansrijke jongeren de mogelijkheid om te studeren, in ruil voor werk in zijn huis. Maar dan hebben ze ook kost en inwoning.

Maar hij heeft ook een prachtige collectie orgideën in zijn tuin, een opvang van bijna uitgestorven Filippijnse hertjes, een zeeschildpad die gewond was door een visser, en zijn hobby is allerlei reptielen. Hij praat graag, dus we zijn van alles te weten gekomen over het land en zijn besturing ervan.

Zondag 12 december 

We maken er een sport van om zoveel mogelijk gesprekken te voeren met mensen die hier wonen. Gisteren waren we koffie aan het zetten in een bushokje (waiting shed) toen er een Filippijnse vrouw bij ons kwam zitten. Ze was onderweg naar de stad om haar maandelijkse betaling voor haar tricycle te voldoen. Met die bromfiets met zijspan bracht ze dagelijks groentes rond. Daarmee verdiende ze genoeg om van rond te komen en haar kinderen naar school te laten gaan. Haar man had slechts af en toe werk en verdiende dus nauwelijks iets.

 

We slapen 2 nachten bij Filippijnse mensen thuis in het stadje Alaminos. Hier lijkt zich het zelfde patroon te ontvouwen. Zij werkt door een aantal kamers in huis te verhuren en eten klaar te maken. Hij vind dat hij erg arm is en dus niets kan. Als er geld is, en dat is er nu wij er zijn, haalt hij sterke drank en sigaretten. Toen wij al vroeg naar bed gingen was hij al dronken. Het valt niet mee om een gesprek met ze te voeren want je weet niet altijd zeker of ze Engels tegen ons praten of Filippijns tegen elkaar. Toch wordt wel duidelijk dat zij vinden dat onder Marcos alles beter was: iedereen had werk en goed eten. Alle kinderen konden naar school. Er was een duidelijke geboortebeperking ( 2 kinderen en als je er meer wilde moest je aantonen dat je die op kon voeden) Condoons, pillen en sterilisatie waren gratis. Je mocht niet in de stad wonen als je er geen werk had. Als je op het platte land woonde moest je ook op het land werken. Marcos had het in hun ogen goed voor elkaar. De democratie die er nu is heeft, volgens hun, alleen tot veel ongelijkheid en corruptie geleid. Het land wordt nu in feite bestuurd door de rijke families die zo alleen maar rijker worden.

 

Maandag 13 december 100 islands

Vandaag hebben we het Nationaal park " The 100 islands" bezocht. We hadden een prive boot van een vriend van ons "Hotel". Hij had er 25 jaar in gewerkt en de grotten beschermd. We hadden een soort kano met zijarmen van bamboe en een motortje. 

Het is een groep van 100 eilanden ontstaan door een aardbeving, lang geleden. Veel eilanden zijn niet meer dan een steenklomp, maar er zijn ook grotere. Maar vooral onder water is het erg mooi. We hebben uren gesnorkeld, we zagen koraal, zeesterren, allerlei dingen waar ik de naam niet van weet en heel veel vissen. Het leek wel of je door een zoutwateraquarium zwom, prachtig. De vissen hebben alle kleuren van de regenboog, en zwemmen meest in scholen, behalve de maanvissen. Ook hebben we veel doopvondschelpen gezien, erg grote schelpen die niet op veel plaatsen in de wereld meer voorkomen. We zijn ook nog in een grot geweest waar heel veel vleermuizen hingen, en een paar rondvlogen. Dus we hebben echt genoten Wat wel opviel dat er nauwlijks vogels zaten, een paar rotszwaluwen, meer niet, zelfs geen meeuwen. Ook nauwlijks mensen trouwens, een paar bootjes met voornamelijk inlanders die kwamen zwemmen op zondag.

 

Dinsdag 14 december
Gisteren een heel stuk gefietst langs de kust naar het noorden. Daarbij zijn we het drukke Dagupan City gepasseerd. Af en toe zien we links de oceaan. Het was een erg warme dag met veel verkeer. Wel een leuke ontmoeting gehad met een Argentijnse familie welke met hun 4 kinderen en een Rolls Royce een reis rond de wereld maken.

Ze zijn van de week hier op televisie geweest, dus iedereen heeft het erover hier.

Wat opvalt is dat er hier veel resorts worden gebouwd door buitenlanders. Maar ze zetten er dan een Filippijns gezin in een hutje bij die het moeten beheren. Maar die interseerd het echt helemaal niets, als je het terrein op rijd en vraagt om een plekje om te slapen hebben ze geen tijd, zijn vol,( niemand te zien!) of pas volgende week open. Dus die krijgen hun investering er nooit uit.

Vandaag maar een klein stukje gefietst, en verder een was- en rust dag.

Hier nog een leuke foto van een Jeepney, die je hier, naast de brommertjes met zijspan, erg veel ziet. Ze worden in grote getale gebruikt als openbaar vervoer voor kleine afstanden. Instappen, betalen, meerijden.

 
Of om spullen te vervoeren..................

 

Donderdag 16 december Banaue

We hebben een "sprongetje" gemaakt: een stuk de jeepny genomen om een onherbergzaam gedeelte niet te hoeven fietsen. Normaal zijn we niet zo flauw maar het betreft hier een bergachtig gebied, zonder mogelijkheden voor overnachten. Gezien de weersomstandigheden ('s morgens zon - 's middags plensbuien) leek het ons beter dit gebied op deze manier over te slaan.

 

We zijn afgezet in Banaue (spreek uit Ba-nau-wie), wereldberoemd vanwege het 8e wereldwonder. Een 400 vierkante killometer groot bergachtig terrein waar mensen 2000-4000 jaar geleden begonnen zijn met het aanleggen van rijst terrassen. Het staat op de wereld erfgoed lijst en kan alleen blijven bestaan door intensief onderhoud.

Onderweg begrepen we al dat vooral dat onderhoud, het daadwerkelijk rijst telen op deze terrassen, een probleem is. Vrijwel alles gebeurt met de hand. Een tractor of iets wat er op lijkt krijg je nooit over die steile hellingen getransporteerd. Zelfs een karbouw krijg je niet 1-2-3 in die kleine veldjes. Jonge mensen hebben geen trek meer in het zware handwerk.

Vandaag hebben we al een flinke fietstocht in de omgeving gemaakt. Het is een prachtig gezicht en moet nog veel mooier zijn wanneer de rijstvelden groen zijn, in mei - juni.

Zaterdag  18 December 2010  

Gisteren zeer luxe gegeten bij Las Vegas restaurant. De eerste plek waar ze wijn verkochten. De wijnkaart bestond uit 3 lege flessen achter de bar, twee rode en een witte. Een winkeltje verderop gaan ze een volle fles halen voor ons. Consternatie, de wijn heeft een kurk. Er wordt gezocht, maar geen opener. Dan maar een halen bij het restaurant aan de overkant. Hij komt terug met een sommeliersmes. Weet niet hoe hij werkt, dus we doen het voor. Verwondering, en een paar keer proberen, het werkt . Vervolgens zijn er geen wijnglazen, dus we krijgen jeneverglazen. Op de kaart staat beef, na alle kip en varken lijkt dat ons wel lekker, dus we bestellen twee beef met friet en groenten. Na een tijdje komt hij terug: we hebben maar één portie bief . Dan ook maar een varken.

 

Het is wat lawaaierig, want we zitten aan een drukke straat die omhoog loopt. De tricycles geven dus goed gas en hebben weinig uitlaat. Glas in de kozijnen ontbreekt. Het eten was erg goed, maar wel weinig.

De restauranthouder zingt Elvis Presley en John Denver en speelt op zijn gitaar, gezellig en lekker rustig. Meestal staat de karaoke machine aan.

 

Halverwege de maaltijd valt de stroom uit, maar daarover ontstaat geen paniek, de kaarsen komen te voorschijn, en het wordt nog romantisch ook.

 

We rekenen 650 Peso af (13 euro), maar hij heeft niet terug van een briefje van 1000!

 

Hier de restauranthouder met zijn vrouw.

Mensen die hier gaan stappen hebben overigens maar één BOB nodig............................

Maandag 20 december 2010 Sagada 

We hebben een paar pittige fietsdagen achter de rug. Niet veel kilometers, wel veel hoogtemeters.

Zaterdag reden we van de rijstterrassen van Banaue naar het wat noordelijker gelegen Bontoc. We klommen van 1150 meter naar 1850 meter en via een prachtige afdaling terug naar 800 meter. Onderweg kwamen we 3 Filippijnse moutainbikers tegen die dezelfde route reden. We zijn een kilometer of 30-40 met ze opgereden en hebben samen geluncht op de piek van 1850 meter. De weg was goed: meestal verhard met beton. Dat schijnt een jaar of 3 geleden gedaan te zijn. Ze zijn nu nog bezig om het een en ander af te werken. Ondertussen stort hier en daar de kant van de weg in. Iemand die een beetje met een Atlas overweg kan, kan hier zomaar een jaartje of 3 aan het werk om deze weg weer vrij te maken.

In Bontoc hebben we onder andere het tribal museum bezocht. Het laat heel wat zien over deze streek in vooral de vorige eeuw. De koppensnellers waren hier toen zeer actief. In het gebied leefden vele stammen. Mensen van naburige stammen konden maar beter thuis blijven.

 

Zondag zijn we van Bontoc naar Sagada gefietst. Nou ja gefietst. De eerst 7 kilometer gingen vanzelf. De laatste 11 kilometer duurden iets meer dan 3 uur. Steil berg op, en zeer slechte weg. Dat was dus bijna alleen lopen om de fiets naar boven te duwen.

 

Sagada is een bergdorp, met veel toeristen. Maar hier ook veel Filippijnse toeristen. Het is bekend om de grafrituelen. Ze hingen de doodskisten tegen de muur, aan een steile bergwand, of in een grot. Kennelijk was alles beter dan de grond in moeten. Deze hebben we natuurlijk bezocht. En ook is er een erg mooie grot. De afdaling duurt 2 uur, over een erg slipperig stenenpad, langs een afgrond. Halverwege zag ik het niet meer zitten en ben met een andere gids terug gegaan. Maar Lauran is wel door gegaan, en het was echt de moeite waard. Er waren grote druipsteenformaties van honderden meters lang, waar je zelfs overheen moest lopen om verder te komen. Je moest het op je blote voeten doen. Die waren ook meteen geschrubt.

De eerste fietstoerist kwamen we ook hier tegen, een Zwitserse Pedro, die al twee jaar onderweg is, thuis vertrokken en nu hier. We hebben samen de wandelingen van vandaag gedaan en samen koffie met lemonpie gegeten. Het meubilair in deze koffieshop was wel op Filippijnen van vorige eeuw gemaakt, en voor ons dus kleuterschoolformaat.

Wel goede koffie hier, een keer geen Nescafe.

 

Donderdag 23 December 2010  

Sportivo is de sportschool waar Hetty regelmatig komt. Het zou mooi zijn als de spinninggroep een keer met ons mee fietst. Ingrid kan het zo overnemen, zet maar wat stampmuziek van U2 op. Woensdag ging dat zo:

7.00h Vertrek in Cervantes, Hoogte 450m, 3 km bergaf lostrappen

7.10h Cervanters, hoogte 400m, 30 graden C.

8.00h 5 min rust, hoogte 600m, hartslag ongeveer 130

9.00h 5 min rust, hoogte 800m, pedaalslag 60 - 70

10.00h 5 min rust, hoogte 1000m

11.00h 15 min koffiepauze, hoogte 1200m

12.30h 5 min rust, hoogte 1400m

13.00h Bessangpass, hoogte 1500m, 25 graden C

14.00h Een uur bergaf naar de lunch, hoogte 800m

15.00h Einde van de rit van vandaag, hoogte 150m

Die lange afdaling is in de spinningzaal niet leuk. Die kan zo vervangen worden door koffie aan de bar

 

Maandag 27 december 2010  

We hebben een paar dagen achter de rug met veel kilometers.

Net voor kerst hebben we de bus genomen van San Fernando (La Union) via Manila naar Tagaytay. Zo maken we in een dag 400 (bus)kilometers.

De kerst hebben we in rust doorgebracht in het touristische Tagaytay.

Vandaaruit zijn we gisteren, al vroeg, weer op de fiets gesprongen voor een lange fietsdag. We gaan van Luzon (het meest noordelijke eiland) af via Batangas. Dat is een industrieel havenstadje waar vandaan veerboten vertrekken. Een kaartje kopen gaat super simpel: Je rijd naar de veerboot van je keuze - Vraagt nog een keer waar die naar toe gaat - Als het antwoord dan inderdaad Calapan is - betaal je 300 Pesos - en je rijd aan boord - punt. Moeilijker zouden ze het nooit moeten maken.

Aan boord praten we met een arts en zijn vrouw die in Bongabong wonen.We worden uitgenodigd over een paar dagen langs te komen.

Als de veerboot aankomt in Calapan (Eiland Mindoro) rijden we metteen verder naar het plaatsje Victoria. 115 Fiets kilometers en zo'n 50 varende kilometers verder. Het is een piepklein plaatsje en met wat moeite vinden we een slaapplaats en wat te eten.

We zien veelhoog opgeladen jeepney's. Volgens mij houden ze hier maandelijks regionale wedstrijden wie er het meest op zo'n kar kan laden, en doen ze dat jaarlijks in landelijke wedstrijden. Dagelijks wordt er geoefend.

 

Vanmorgen zaten we ook al vroeg weer op de fiets voor onze tocht naar het zuiden. Veel wegen zijn hier niet, verdwalen is praktisch uitgesloten.

 

Woensdag 29 december 2010
Onderweg op de boot vanaf Mindoro kwamen we in gesprek met een dokter en zijn vrouw. Ze nodigden ons uit om langs te komen in hun huis, en er te overnachten.

Daar hebben we gebruik van gemaakt, en we werden er hartelijk welkom geheten. Ze dachten dat we uitgehongerd waren, dus we zijn er goed "vetgemest. Gelukkig waren we er maar een middag, avond en ontbijt. Maar de bedoelingen waren lief, en we hebben erg leuke gesprekken gevoerd. Het is wel heel anders om dokter te zijn hier op de Filippijnen en bij ons. Er zijn maar weinig geneesmiddelen voor handen, en dit gedeelte is ook nog erg arm, dus de mensen kunnen het ook niet betalen. Vandaar de goed gevulde kasten daar in huis.

 

Van daar uit zijn we naar Panay overgestoken. De wegen worden steeds rustiger, de bevoking steeds armer. Dat de wegen rustiger worden is een verademing. Er wonen natuurlijk ook minder mensen als de wegen minder druk worden, maar de drukte proberen ze te evenaren door, ieder voor zich, zoveel mogelijk herrie te maken.

Als de buren hier de radio op 10 zetten, zet ik de Karakomachine toch gwoon op 15!

Echt onvoorstelbaar.

We waren eergisteren al een paar uur op zoek naar een hotelletje, en eindelijk hadden we er een gevonden. Naast een plein waar de karaoke machine, bij een plein vol jongelui, op 20 stond. En dat zou nog wel even doorgaan zo.

Dat zagen we toch echt niet zitten, en hoewel ons boek " Cycling Filllipines" aangaf dat er geen overnachtingsmogelijkheden meer waren binnen de 50 KM zijn we toch doorgereden.

En dat was maar goed ook!

We kwamen door een bergdorp, alleen wat bamboe hutjes, en er stond een mooi gebouw aan het strand. Dus wij gevraagd of we er konden slapen, en dat kon.

Het bleek gerund te worden door Amy, een Filippijnse vrouw. In haar dagelijks leven was ze lerares Chemie op de Universiteit in Manilla. En hier had ze een spiritueel centrum, waar ze mensen rust en bezinning bied.

Ze heeft dit huis opgericht omdat ze van mening is dat ze met dit huis iets kan doen voor de Filippijnse bevolking. Ze biedt slaapplaats en ruimte voor gebed en meditatie aan voor iedereen die daar behoefte aan heeft. We besluiten er te blijven, in eerste instantie alleen om te overnachten. Na het eten raken we met haar in gesprek en we blijken erkaar goed te liggen. We delen een bepaalde eigenwijsheid om dingen te doen die bijna niemand doet. Zij meer op het spirituele vlak, wij meer op het gebied van natuur en sport.

Na een avond praten besluiten we een dag langer te blijven. Mede omdat het "hotelletje" met vloed slechts 3 stappen van de oceaan af ligt.

 

Maandag 3 januari 2011  

Allereerst natuurlijk iedereen een Gelukkig, Sportief en Gezond nieuwjaar gewenst.

 

Het is alweer een paar dagen geleden dat jullie iets van ons gehoord hebben maar er was een tijd geen internetcafe, en een paar dagen geen stroom hier. Dat kan zomaar in dit land. We vermaken ons prima, al is het een heel andere vakantie dan de voorgaande. Het is een druk bevolkt land, dus minder natuur, en meer leuke ontmoetingen met mensen. De mensen zijn erg vriendelijk hier. Ze houden alleen wel van erg veel lawaai maken . Met oud en nieuw waren we op een mooi Beach Resort. Mooi gelegen, en een beetje luxer dan we gewend zijn. 's Middags recht van de boot een Tonijn gekocht van ruim 1,5 KG, en die heerlijk op de BBQ klaargemaakt. Wat zoete aardappelen erbij en een flesje wijn . Daarna ging bij de buren de Karaoke Machine aan, ze konden beter drinken dan zingen, tot ze al snel dronken waren en pas om half een door hadden dat het nieuwjaar was. Maar heel de buurt stoort zich niet aan dat vreselijke lawaai, dat kan hier gewoon. Dat zijn dus ook de Filippijnen. 'Sorgens vroeg, zonder UNOX muts, een Nieuwjaarsduik genomen en een dag heerlijk niets gedaan.

Woensdag 5 januari 2011  

Nadat we zijn weggegaan van de arts op het eiland Mindoro zijn we een heel eind weggefietst.

Eerst de oversteek van het eiland Mindoro naar het eiland Panay. Daar ontmoeten we o.a. Amy in haar huis voor rust en vrede. We fietsen het eiland over aan de westkant van noord naar zuid en weer een eind terug aan de oostkant. Daar maken we de oversteek naar het eiland Guimeras. Dit gaat met een kleine pumpboat. Als het weer lukt om foto's te uploaden laat ik zo'n bootje zien maar op de een of andere manier lukt het niet meer met tinypic.com.

Het eiland Guimeras zijn we zo goed als helemaal rond en over gefietst. Het is er namelijk rustig en mooi. De mangobomen dragen er vruchten, die hadden we nog niet eerder gezien. Heel bijzonder, je hebt mangobomen met bloemen, met vruchten en met niets, allemaal tegelijk en naast elkaar.

Vanmorgen zijn we weer vroeg op pad gegaan om de boot naar Negros te halen. Die pumpboat was even groot als de vorige die we hadden tussen Panay en Guimeras, maar hier is geen kade om aan boord te stappen. Het is een belefenis op zich.

 

Woensdag 5 december 2011  

We zijn weer eens online. Dat valt niet mee hier. Weinig internetcafe's en als ze er al zijn ze zo oud dat we geen foto's kunnen oploaden. Dus jullie moeten het even zonder foto's doen. We zijn goed aan het eiland hoppen. Vandaag zijn we naar Negros gevaren. De plek waar de boot volgens de kaart vertrok was een km of 15 verplaatst, dus terug. Na enig vragen toch gevonden, nergens aangegeven, en een uurtje later zou de boot vertrekken. Het waait al een paar dagen heel hard hier. Dat is overdag hard trappen, of zoals vandaag een lekker duuwtje in de rug, maar 's nachts waai je zowat je bed uit. De kamer hebben hier meestal geen airco, en ook geen arko, maar gewoon: alle ramen ZIJN open. Maar de temperatuur blijft gewoon 25 gaden, dus koud wordt het niet, en je wasje is 's morgens weer droog. Maar dat even terzijde.

Bij de boot was het gezellig druk. Er was een groepje in de weer om een steiger te bouwen.

Via dat steiger moesten we op de boot. Voor iedereen die het steiger van het bootje tussen Texel en Vlieland kent............., deze was nog een beetje langer en een stuk hoger. In de verte zagen we de pumpboot komen en na enig manouvreren was hij aangelegd. De bemanning van de boot houdt een bamboestok vast langs steile loopplank van de boot op het steiger. Iedereen klimt uit de boot, en dan komen er 40 versleten auto/truck banden???, vele zakken rijst van 50 KG, en ook nog twee brommers!! uit het bootje, allemaal gedragen door een clubje mannen die op slippertjes over dat steiger rennen ofdat het de autobaan is. Dus ik krijg er wel vertrouwen in dat de fietsen ook veilig aan boord komen. Na enige tijd gaan er andere zakken rijst terug op de boot, en vele zakken met iets anders. Onze fietstassen gaan mee, en Lauran neemt dapper zijn eigen fiets mee.

Ik heb de mijne maar laten dragen, daar heb ik graag 20 cent voor over. Daar zaten we dan, als laatste op een overvolle boot. Ik kreeg een plekje bovenop een dwarsligger van de boot, en kon me vast houden aan de stok waar het afdekzeil over lag. Het waaide al dagen, maar volgens de bemanning waren de golven niet hoog omdat het eb was. De liggers die de boten hier allemaal hebben gingen soms gevaarlijk hoog de lucht in, om even later weer met een klap terug in het water te komen. Het was ruig, en de vissen werden goed gevoerd! En de vaart na ons moest iedereen ineens een zwemvest aan........... Daarna nog 85 km gefietst, met een lekker windje in de rug.

 

Miss Philippines................................
 

 Ze is hier pindakoeken aan het maken die je in deze kilometers wel 20 keer kan kopen.

Verder zie je ze op heel de Filippijnen niet meer, dit maak je regelmatig mee met allerlei producten.

Vrijdag 7januari 2011  

We eten vaak zoals de Filippijnen in een toro - toro. Dat is een stalletje langs de weg waar in verschillende pannen diverse gerechten klaar staan. Toro - toro betekent letterlijk aanwijzen - aanwijzen. Je kijkt dus in de verschillende pannen en wijst aan wat je eten wilt. Dat wordt dan voor je opgeschept en je kunt gaan eten. We zoeken, als het kan een druk bezocht stalletje uit, daar is het eten meestal net klaar en goed. In minder druk bezochte plaatsen staat het eten al een tijdje in de pannen en daar wordt het niet smakelijker van. Voor een prikkie eet je vlot en smakelijk.

 
Zondag 9 januari 2011  

We hebben een plekje gevonden wat zowat het paradijs op aarde moet zijn.

Het ligt op het zuidelijkste puntje van Negros en wordt gerund door twee Engelsen. Ze hebben hier een prachtig resort van 6 hutten, een geweldige keuken en een mooie zee.

 

Twee stappen uit je hut en je bent in de zee. Het is een duikresort, maar je kunt er geweldig snorkelen. Dicht aan de kant is het koraal dood, maar een paar meter de zee in leeft het al. Het is hier veel mooier dan in het Nationale park "The 100 islands" waar we al eerder waren.

Meer levend koraal, en veel meer vissen. Gisteren zijn me met een boot naar Apo island geweest, daar was het nog veel mooier . Nog meer vormen, kleuren en verschillend koraal, nog veel meer vissen in alle kleuren van de regenboog, zeekomkommers en.........zeeschildpadden. Als je geluk had, en je kon met de stroom meezwemmen, kon je ze zelfs aanraken. En de visjes bestuderen die de huid van de schildpad schoon houden, en andere die gek zijn op de uitwerpselen van de schildpad, en dus dicht in de buurt blijven. En als je hier 's avonds op het steiger gaat zitten en met je voeten in het water gaat lijkt het wel Kerstmis onder water. Ze hebben hier fluoriserend plankton, ja zoiets kun je niet verzinnen, maar het is geweldig mooi en bestaat dus echt, net als Nemo en zijn vriendjes trouwens.........

Woensdag 12 januari 2011 Siquijor 

We zijn al een paar dagen op Siquijor. Een klein maar fijn eiland. best wel rustig, goede wegen en vrienelijke mensen. We hebben een kamer, bij jonge Filippijnen die erg hun best doen. Dat is leuk om te zien. We maken hier veel mee dat er een restaurant is, maar geen voedsel beschikbaar. Of een internetcafe, maar zonder computers. Of de eerst 5 dingen die je besteld van de kaart hebben ze niet. Je zou maar geinvesteerd hebben in zo n mooi resort, en er zulke mensen in hebben staan!

 

We hebben hier twee dagen rondgefietst, omdat het zo n klein eiland is, en we een leuk plekje hebben, dit keer zonder bagage. Een keer het eiland rond, en keer een zigzagweg erdoorheen. Kom je toch nog op ruim 500 M, met een uitzicht rondom, je ziet vele eilanden liggen.

Vechthanen zie je overal op de Filippijnen.

 

Vrijdag 14 januari 2011  

We zijn weer weg van Siquijor. Via het drukke eiland Negros zijn we overgevaren naar het eiland Cebu. Dit is een groot eiland, maar tot dusver treffen we er zalig weinig verkeer. Vandaag hadden we een bergetappe. De goede weg was snel gevonden want de wegaanduiding klopte, inclusief de bestemming en de afstand dus kimmen maar tot 300 meter hoogte. Daar ging het asfalt over in een ruwe weg. Daarvan ging bij ons nog geen belletje rinkelen. Verder naar 400 meter, daar liep de national road over een basketbalveld. 

o.k. verder naar 500 meter. De paaltjes langs de weg geven een steeds kortere afstand tot onze bestemming en er is een volleybalnet over de weg gespannen.

o.k. we kwamen al geen bussen en vrachtverkeer tegen dus klimmen maar. 

Enkele kilometers verder en nog 100 meter hoger de volgende verrassing. De weg is hier klaar. Hoezo klaar. Nou gewoon klaar voor zover. Volgend jaar leggen we het verdere stuk aan. 

Uitgeput van de warmte, de inspanning en vooral de teleurstelling gaan we weer terug naar beneden. Het is nu al veel te laat om nog een bergetappe te beginnen op een andere plaats om toch aan de oostkant van het eiland Cebu te komen. Morgen weer een kans. Vandaag zat het dus tegen. Morgen beter.

Op de markt vinden we altijd troost als het een keer tegen zit. Vers fruit in overvloed.

 

Na Siquijor zijn we via de eilanden Negros en Cebu op Bohol aangeland. We hadden als 2e slaapplaats op dit eiland een plekje gevonden dat min of meer in de jungle aan de rivier de Loboc lag: Nuts Huts. Omdat het een prachtig plekje was en omdat het een paar dagen het regende hebben we hier even rust genomen. Er was daar geen internet en nauwelijks telefoonbereik. Er was wel een geweldig balkon, goed eten en een prachtig uitzicht op de berghelling aan de andere kant van de rivier.

Het weer zit ons soms mee en tegen. Als het tegen zit regent het, soms zelfs de hele dag. Als het mooi weer is doet iedereen de was.

 

Zondag 23 januari 2011 Pallawan 

We zitten op Pallawan. Dat was een wens, maar hadden we niet gedacht omdat het erg ver weg is. De stroom valt hier om de haverklap weg, en een computer uit het jaar 1970, dus misschien maar een kort berichtje, ik load hem tussentijds op, als hij weer uitvalt stop ik.

 

Na een paar dagen op het prachtige Bohol gefietst te hebben moesten we toch echt aan onze terugreis gaan denken. We kregen geen leuk passend schema, en daarom zitten we nu op Pallawan

We zijn via Cebu City naar Manilla gevaren, een vaartocht van 20 uur.

Vandaar zijn we naar ons hotel gegaan waar de fietsdozen stonden, en hebben we alvast onze fietsen ingepakt. Vanmiddag zijn we naar Pallawan gevlogen. Er zijn hier toch nauwlijks wegen, het meeste vervoer gaat over water.

Pallawan heeft 2000KM kustlijn. Dus de fietsen zijn hier alleen maar lastig. Hier in Puerto Princessa is heel de dag, nou ja, stroom. Niet zo gek overigens..........

Op de rest van het eiland maar een paar uur per dag, dus misschien weing berichten. Maar het moet hier erg mooi zijn, dus wij gaan nog even genieten van onze laatste week

 

Vrijdag 28 januari 2011  

We hebben een paar heerlijke dagen gehad op Palawan. Zo'n binnenlandse vlucht met alleen handbagage is echt relaxed. Puorto Princesa heeft een klein vliegveldje, wat uitloopt op een toeristenstraatje met hotels, restaurands en bars. Daar hebben we een nachtje geslapen. De volgende morgen vroeg een tricycle genomen naar Sabang. De plaats waarvoor veel toeristen, al is het maar voor een dag, naar Palawan komen. En het is het waard. Deze ondergrondse rivier, welke 8 km bevaarbaar is, is echt iets heel bijzonders. Het is een verzameling kalksteenformaties in alle denkbare vormen waar je doorheen vaart.

Ook leven er veel vleermuizen en zwaluwen in de grotten. Dat is wat je ziet. Volgens de gids is er ook nog heel veel verborgen leven, in, en boven water. Het is allemaal pas eind vorige eeuw ontdekt, dus het hele gebeuren bestaat uit twee erg moderne resorts van buitenlanders in een verder nog echt Filippijns gebeuren. Erg leuk om te zien. Maar je merkt wel aan alles dat ze het toerisme aan het ontdekken zijn als bron van het grote geld. En geef ze eens ongelijk!

 

Verder hebben we genoten van de rust, de mangroves, de vele vuurvliegjes en natuurlijk de prachtige koraalriffen waar het weer prachtig snorkelen was.

We hadden een kleine hot spring gevonden waar we hebben geslapen. Konden we 's avonds het zoute water eraf weken in ons prive hotspring-bad.

  

Vandaag de laatste dingetjes regelen en nog even aan het zwembad liggen.

Morgen de grote reis terug naar huis.

 

Ook weer leuk

 

 

Oudenbosch 31 januari 2011.  

Hetty en ik zijn inmiddels weer thuis. Toch ook weer mooi om na zo'n lange reis weer thuis te komen.

De banden hebben zich prima gehouden.

 

De Marathon Supreme kennen we al jaren. Die zijn al vaak mee op reis geweest. Een uitstekende band voor de verharde weg. Lage rolweerstand, uitstekende lekbestendigheid, lange levensduur (10 - 15.000 km). Deze band hebben we overigens ook gebruikt in Chili en Argentinie waar we onder andere de Aqua Negra pas overgestoken zijn. Daar was geen meter verharde weg te bekennen. Met een verlaagde bandenspanning (tot ca 1,2 bar) is er dus ook goed meer te rijden op onverharde wegen.

 

De Marathon Dureme was nieuw voor ons en gezien de specificaties een heel goed alternatief. De banden lagen al op mijn fiets voordat we vertrokken naar de Filippijnen en hebben nu 5000 km gelopen. De profieldiepte is nu nog maar 0.2mm afgenomen. Dat voorspelt wat goeds voor de levensduur, en een zuinig iemand als ik is daar natuurlijk blij mee. Als zodanig verwacht ik dat hij zijn naar Dureme waar gaat maken.

De rolweerstand kan ik als fietsenmaker niet te vergelijken met de Supreme. De verschillen, als die er al zijn, zijn zo klein dat ik ze niet waar kan nemen.

De grip is beter. Daar merkt je normaal op de verharde weg niets van, maar als de weg modderig wordt, is de Dureme beter. Dit houdt trouwens ook in dat er dan meer modder aan je band blijft hangen zodat de ruimte tussen je band en het spadbord eerder vol modder en meegesleepte takjes komt te zitten. Op onverharde wegen vond ik het verschil erg klein maar iets in het voordeel van de Dureme.

Ook de Dureme is uitstekend geschikt om op onverharde wegen met verlaagde bandenspanning te rijden. Het is wel zo dat ik de Dureme gemiddeld met een wat hogere druk gereden heb dan ik altijd met de Supreme gedaan heb. Met een volledig bepakte fiets reed ik met de Supreme voor / achter: 2,6 / 2,8 en met de Dureme 2,8 / 3,0 bar. Van zijdelingse onstabiliteit waar ik anderen wel eens over gehoord heb, heb ik niets kunnen merken.

Zowel Hetty als ik zijn in deze vakantie niet lek gereden, net als tijdens onze eerdere vakanties in Thailand, Costa Rica en Chili/Argentinie trouwens. Met de lekbestendigheid zit het dus wel snor.

 

Samenvattend: allebei uitstekende banden voor de vakantiefiets, met een voordeel voor de Dureme in duurzaamheid en grip op modderige wegen en een vooralsnog theoretisch voordeel voor de Suprme in rolweerstand.

 

Wel of niet naar de Filippijnen? 

 

 Het verkeer in Manila is zo druk dat ik iedereen afraad om er te fietsen. Bedenk iets anders, of vermijd (net als wij) Manila door er een busje of een Jeepney te nemen. 

 Er zijn meer drukke steden, soms zo druk dat je het asfalt niet raak kunt kijken. Voordeel is daar dat ook de rest van het verkeer er stapvoets rijdt zodat je op de stroom mee kunt drijven. 

 Er is veel lawaai. Bussen, jeepney's en tricycles maken herrie. 's Avonds maken karaokemachines en geluidsinstallaties veel lawaai en 's morgens vroeg hoor je de vele hanen die gefokt worden voor de hanengevechten. Ze kondigen luidkeels de nieuwe dag aan. 

 In de grote steden komen behoorlijk wat bedelaars voor. In dorpen vragen kinderen al snel: "give me money". 

 Goed eten moet je zoeken. 

 Het is er zeker niet altijd schoon. Het sanitair is dikwijls gebrekkig. 

 Blijf thuis als je niet tegen mieren, slangen en kakkerlakken kunt.
 Overal worden vuurtjes gestookt om rommel op te ruimen, veegvuil, bladeren nat of droog, het gaat er allemaal op. 

 Vaak een gelaten houding van Filippijnse mannen: "We zijn arm en kunnen niets"
 Delen van Mindanou schijnen onveilig te zijn.
 Er is politieke onrust omdat de NPA (New Peoples Army) zich afzet tegen vooral de corruptie in de regering.
 Je ziet er weinig vogels en zoogdieren.
  Filippijnen kunnen wreed omgaan met dieren
 Je kunt je erg storen aan volwassen, vaak blanke mannen met veel te jonge Filippijnse meisjes.


 De bevolking is uitermate vriendelijk.
 Veel Filippijnen praten goed Engels wat de communicatie gemakkelijk maakt.
Het klimaat is erg goed in de maanden december en januari. Warm, meestal niet echt heet, af en toe een fikse regenbui, soms een regendag.
 Traditionele landbouw, veel kleinschalige rijstteelt, handwerk met karbouwen.
De rijstterassen van Banaue en Bontoc zijn fantastich om te zien.
 De wegen zijn er over het algemeen redelijk van kwaliteit.
 Er zijn veel "klimmetjes" die de moeite waard zijn, vanwege het natuurschoon en de vergezichten.
 Het is er niet duur.
 De ondergrondse rivier in Sabang, Palawan is iets unieks.
 De topatractie van de Filippijnen ligt onder water. De vele koraalriffen en 1001 soorten vis zijn op vele plaatsen de bezichtigen met een snorkel en een duikbril.
 Boottochten, van eiland naar eiland, wisselen het fietsen leuk af.
 Er zijn ook rustige gebieden zoals Gemeras, Siquijor, Cebu-west en Palawan.
 Vrijwel overal is slaapplaats te vinden. Je kunt licht bepakt reizen dus een tent en kookspullen zijn niet echt nodig.


Je kunt wel zien dat ik nog nooit verder dan tot 10 heb kunnen tellen.

Terug