Costa Rica 2009

Woensdag 31 december 2008 - Oudenbosch

Vandaag de dag waar we al maanden naar toe leven. Vanavond vertrekt ons vliegtuig van Frankfurt naar San Jose. We hebben alles twee keer in ons handen gehad om zo min mogelijk mee te nemen. Alleen de vliegreis hebben we geboekt. Daarnaast hebben we op de kaart ingekleurd wat de interessante plekken zijn onderweg. Voor de Garmin heb ik een aantal kaarten gevonden die het gebied dekken. Die heb ik allemaal in man 60 CSX gezet en vanaf hier lijkt het te werken.

Terwijl een aantal andere wereldfietsers vastvriezen aan een paal in Ulvenhout trekken wij de korte fietsbroek aan, zweethempje erbij en trappen.

Zondag 4 januari 2009

De vliegreis is inmiddels achter de rug. Het is toch iedere keer weer spannend als je bij de lopende band op het vliegveld staat te wachten. Alles is gelukkig heel aangekomen. We zijn voor de eerste twee dagen neergestreken bij Alfred Terstegen, een Nederlander die al drie jaar in de buurt van het vliegveld van San Jose woont. Dat is heerlijk om te wennen. Alfred heeft een huis met een geweldig uitzicht en een grote koibrietuin. In die tuin staat onze tent voor een paar dagen.  Het is hier 28 graden in de schaduw. De zon brand genadeloos op ons witte wintervel. Smeren met factor 30.
Van Alfred hebben we wat tips gekregen om hier in de buurt te gaan bekijken, natuurlijk op de fiets. Morgen gaat de rondreis door Costa Rica beginnen.

Mensen uit Panama plukken de koffie in Costa Rica.

Woensdag 7 januari 2009

We zijn richting Poas vulkaan gefietst. Onderweg nog een hele mooie koffieplantage bezocht. Hier laten ze het hele proces zien van koffieboon planten tot en met het zetten van koffie. Komt nog heel wat bij kijken.

Gedroogde koffiebonen

Het was een zware klim, 1100 meter klimmen in een keer omhoog! We zijn niet helemaal naar de Poas omhooggefietst, want het was erg bewolkt, en dan zie je toch niets. We hebben geslapen bij wederom een Nederlander, waar we toevallig via een Zwitser terecht kwamen. Vandaar zijn we een dag naar de watervaltuinen bij La Paz geweest. Deze waren echt super.

Tropisch regenwoud, bromelias en andere planten in de bomen.

Het is een stuk Tropisch REGEN Woud, en het deed zijn naam eer aan. Er valt daar 4 meter water per jaar, dus het is niet gek dat je daar nat regent. Het park laat alles in het klein zien wat Costa Rica op die plaats te bieden heeft. Vogels, Slangen, Apen, Planten, Kikkers en veel natuurschoon. Maar daar heb je veel gelegenheid om op je gemak hele mooie foto´s te maken.Zeker de Colibrietuin was echt geweldig. Maar ook om een wandeling te maken door het Tropisch regenwoud gedeelte. Dit was een extra optie, en we zijn die paar uur echt helemaal niemand tegen gekomen. Veel water, en alle planten die daarin groeien, veel epifieten in de bomen en natuurlijk mossen in alle soorten. Heel veel planten die wij thuis in een potje koesteren en af en toe een bruin blaadje weghalen, snoeien ze hier met de kettingzaag.

Een van de vele colibries in de La Paz waterval tuinen.

Vandaar zijn we vandaag richting het Arenal meer gefietst en nu zijn we in Fortuna. Het is hier knalheet met zeer regelmatig een tropische bui. Het was een mooie tocht, 1600 meter zakken en ondanks dat nog 700 meter geklommen. Het terrein is dus goed bergachtig! Vandaag veel landbouw, veeteelt en fuitteelt gezien.

Een normale weg in Costa Rica!

Vandaag dachten we een vlakke etappe te hebben langs het meer van Aranal. Meren zijn immers plat. Mooi niet dus. We zijn van Fortuna naar Aranal gefietst, Twee plaatsjes die ten opzichte van elkaar 250 meter in hoogte verschillen. De garmin geeft aan dat deze tocht met alle hoogteverschillen toch nog 750 meter klimmen is. Als je dat niet wil moet je naar Denemarken op vakantie gaan.

Wederom weer veel natuurschoon gezien. Veel plekken zijn zo bergachtig dat je er met goed fatsoen niets anders mee kunt dan "natuurpark" verklaren. De bomen groeien tientallen meters hoog en er is veel onderbegroeiing van allerlei heesters. Het stikt hier van de vogels en de vlinders en een paar keer hebben we een soort apen gezien met een bizonder lange neus. We hebben de weg ten noorden van het Aranalmeer gereden. Van Fortuna tot de Aranalvulkaan is die druk vanwege alle toeristen die op vele manieren die vulkaan gaan bezoeken. Te paard, met busjes en later een stukje te voet, met een quad enz. Verder hadden we de weg zo ongeveer voor ons zelf, een prachtige weg. Fieters hebben we hier niet gezien. Hoe zou dat nu toch komen. We hebben bij een restaurant wel een Zwitsers stel gesproken die zowaar wisten wat een Rohloffnaaf was. De Tico's begrijpen over het algemeen niet hoe wij "zonder versnellingen" de berg op komen, nog wel met bepakking. We moeten wel heel erg sterk zijn. We laten ze meestal maar in de waan. Een pittigge fietsdag maar toch echt een aanrader voor iedereen die op zoek is naar de mooiste plekjes op deze aardkloot.

Tico's heten trouwens Tico's omdat ze voor alles verkleinwoorden gebruiken. momenTICO is het meest favoriet als je "eventjes" moet wachten. Soms duurt dat langer dan ons geduld groot is.

Vrijdag 9 januari 2009
Verontruste berichten van het thuisfront in onze mailbox, Wij wisten nog van niets!
Beste Lauran en Hetty, zat net jullie berichten te lezen op de site toen Paul uit de kamer riep: aardbeving met een kracht van 7 op de schaal van richter in Costa Rica! Dat kwam hier op het nieuws. Dus toch maar even geregistreerd en aangemeld om te kunnen reageren. Alles met jullie okee? Dan lig je wel even te schudden lijkt me.....? Hopelijk kunnen jullie je vakantie voortzetten....
Hier alles okee, lekker koud veel schaatsplezier. vannacht vroor het -10. Dat is de koudste nacht hier geweest. In Nederland op sominge plaatsen -20. Het is nu een prachtige dag met stralend vriezend winterweer en de natuur is weer zo mooi wit aan gevroren als net voor kerst in 2007. Alleen nu dooit het niet! Wij genieten hier, hopelijk kunnen jullie ondanks de hevige beving ook nog genieten daar in de tropische warmte. gr. corina.

SAN JOSE/DEN HAAG - Bij een aardbeving in Costa Rica zijn donderdag zeker vijf mensen om het leven gekomen. Volgens mediaberichten raakten meer dan driehonderd mensen gewond.

Een aantal mensen wordt vermist, meer dan duizend Costa-Ricanen zijn van de buitenwereld afgesloten. Als gevolg van de aardbeving zitten tweehonderd toeristen die een uitstapje naar de La Paz-watervallen maakten, vast. Onder hen is een groep Nederlanders, bevestigde het ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag vrijdag. Volgens een woordvoerder is er geen acuut gevaar voor de Nederlanders. Ze verkeren in goede gezondheid en hebben een ervaren reisleider. https://www.volkskrant.nl/buitenland/article1118599.ece

Het centrum van de aardbeving, met een kracht van 6,1, was in de buurt van de Poas-vulkaan, waar Hetty en Lauran een paar dagen geleden waren: https://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/7819094.stm
Hoe zou dat zijn, een aardbeving op de fiets?

Zaterdag 10 januari 2009 - Arenal-Upala
Op 8-1 gaat de tocht verder van Arenal via San Rafael naar Upala. De weg blijkt een keienpad te zijn. Boven in de wolken regent het, het is er mistig, het keienpad is steil en glad. Zo kan het ook, zouden ze bij de SNS-bank zeggen. Het is hier erg rustig, soms een motorfiets en toch komen we een keer een lijnbus tegen. Het afdalen gaat zo mogelijk nog moeizamer dan het klimmen. We stoppen regelmatig vanwege de kramp in de vingers van het remmen. Maar het uitzicht dat we op sommige plaatsen toch nog hebben is het dubbel en dwars waard. Het is hier zo vochtig dat de Vlijtige Liesjes in de bomen groeien.

Tussen San Rafael en Upala ligt een drukke asfaltweg. Hier zijn enorme Ananasvelden. De Ananassen worden met vrachtwagens afgevoerd.

We overnachten in een Cabinas aan het dorpsplein in Upala. Op dat plein staan een 20-tal lage bomen met een volle kruin. Hier strijken tegen zonsondergang wel 1000 zwarte vogels neer. Een soort merels met een lange staart. Ongeveel een uur lang vechten ze om de beste plekjes in de bomen. De politie rukt uit om een misdadiger op te pakken maar de sirene komt niet boven het geluid van de vogels uit.
's Morgens hebben de vogels een soortgelijk ritueel, 1-2 uurtje ruzie maken en dan op pad. Net als wij.

Van Upala rijden we op 9-1 een paar kilometer verhard naar Rosario. Vandaar gaat de tocht weer over een keienpad verder. De weg is hier wel veel beter dan gisteren.

Een van de vele doorwaadbare plaatsen.

 

Als we op een bankje wat eten komt er een oud vrouwtje naar ons toe. We praten in gebrekkig Spaans en na verloop van tijd zet ze koffie voor ons. Haar dochter wordt opgetrommeld want die spreekt Engels. Zij verteld dat er gisteren een aardbeving is geweest in Vara Blanca, çs middags om een uur of een. Klaarblijkelijk waren wij toen onderweg van Arenal naar San Rafael. Zo'n 50 kilometer van het epicentrum van de aardbeving. We hebben er niets van gemerkt en horen er nu pas van. We gaan er daarom vanuit dat het allemaal wel mee zal vallen.

 

Als we de vulkaan de Miravalles passeren zien we een bord met een verwijzing naar een biologisch onderzoek station. We besluiten daar naar toe te gaan voor meer informatie over de aardbeving en misschien te overnachten. Het station blijkt te zijn ontmanteld en is verkocht. We mogen er toch overnachten. Er is en TV en als we de berichten over de aardbeving zien moeten we toch even slikken. Daar in Vara Blanca sliepen we 2 nachten. Nog maar 3 dagen geleden.

Nu we dit schrijven is het inmiddels 10-1 en de eerste gelegenheid een bericht af te geven dat met ons alles ok is.

De witkopaapjes lussen onze bananen ook

 

Eieren bakken op het plaatselijke gasstel valt niet mee!

Maandag 12 januari 2009
We hebben gisteren een rustdag gehad op het werkelik unieke plekje bij dat in onbruik geraakte onderzoekstation. Het was een buitenhuis van een welgestelde Tico familie en ze vonden het heerlijk om ons wat Spaans bij te brengen en in de watten te leggen. We mochten meeeten, lekker rijst met bonen als ontbijt, dat is hiet de gewoonte. ´s Middags soep, heerlijke boullion met hele stukken groente erin, is hier ook de gewoonte. ´s Avonds weer rijst met bonen en dan de groenten zo fijn gesneden dat je ze niet ziet.

Maar alles is lekker, dus geen probleem. We hebben een wandeling gemaakt met de schoonzoon van die mensen, we hebben vulkanische activiteiten van de Miravalles vulkaan gezien, lekker warme modder, en allerlei pruttelpoeltjes en natuurlijk de bekende zwavellucht. Verder hebben we een lange wandeling door de bossen rond de krater gemaakt. We hebben een woudreus gezien, echt een ongelofelijk grote boom. Ook een paar leguanen, veel vogels en heel veel vlinders. Waar we sliepen zaten veel witkopapen en bongo´s. Die maakten snachts echt een heleboel lawaai.

De weg was steeds verder weg.

Daar vanochtend weer vertrokken. We wilden door de bergen over een paarse weg, dus niet eens de kleinste weg van de kaart, naar Currabande, waar een kamping zou zijn die ik thuis op internet gevonden had. Het begin van het pad was een nieuwe grindweg, nog erg glad maar wel te doen. Maar we hebben onszelf vandaaag wel 6 keer verwonderd dat de weg nog slechter kon worden. Op het laatst liep de weg dood in een rivier. Zo te zien was daar ooit een aardbeving geweest want heel de weg was ingestort. Dat werd dus omdraien. Waren we 7 uur later weer terug op de plek van vertrek. Toen de hoofdweg maar gevolgd, ook niet druk en alleen maar naar beneden. Soms zit het mee! We zitten nu in een dorpje bij de oude hoofdstad Liberia. Net heerlijk gegeten, en we hebben een mooie kamer, dus we zullen wel slapen ondanks dat het nu nog 30 graden is. Morgen weer verder.

Iedereen is hier erg onder de indruk van de aardbeving. ´S avonds volgen wij het nieuws op TV als we kunnen. Er is erg veel menselijk leed omdat de families hier erg dicht bij elkaar wonen, en in het getroffen gebied dus hele families getroffen zijn.

Woensdag 14 januari 2009                Guanacaste
De laatste 2 nachten hebben we op de eerste camping gestaan die we in Costa Rica zijn tegengekomen. Deze camping wordt gerund door Gerard en Ingrid van Vuuren. (Hollanders zeker he) We hadden deze camping in Nederland al op internet gevonden en op de kaart ingetekend. Hij ligt mooi, in de buurt van Liberia, op de helling naar een oude vulkaan en een nationaal park "Guanacaste" in het dorpje Curubande.

Een heerlijk plekje waar we een paar dagen in de watten zijn gelegd door Gerard en Ingrid.

Enorme bomen!

Gisteren hebben we het nationale park bezocht. Daar hebben we stevige wandeling gemaakt door het park. Dat park heeft van alles te bieden: Vulcanische activiteit in de vorm van blubber-pruttelpotjes, zwavelgaten enz. Prachtige oude bomen met enorme stamomtrekken. Vetplanten die groeien en bloeien in het bos. Vergezichten tot de westkust van Costa Rica toe. De dag was weer zo om

 

6 Weken in Costa Rica lijken lang, maar de eerste 2 weken zijn al voorbij voordat we het weten. Bert Sitters vroeg of we nog naar Nicaragua gaan. Toen hij dat vroeg wisten we dat nog niet, maar ons is al gebleken dat Costa Rica groot genoeg is voor een vakantie van 6 weken op de fiets. We hebben geen doel om een bepaald aantal kilometers te hebben gefietst of bepaalde plaatsen te heben gezien. We laten het hier over ons heen komen en leven van dag tot dag. Van Gerard hebben we veel tips gekregen voor het verkennen van de West kust. Plaatsen die de moeite waard zijn en wegen die door het ontbreken van 15 jaar onderhoud onberijdbaar zijn geworden. Geweldig. Daar kunnen we iets mee. Groeten uit een zonovergoten Liberia (30+)

 

Donderdag 15 januari 2009               Tamarindo
Gisteren vertrokken van de camping van de familie Van Vuren en 's middags al in Tamarindo 90 km verderop, aan de kust. We hadden een straffe wind mee en reden hele stukken meer dan 30 km per uur met uitschieters naar 45.  Onderweg komen we voor het eerst op deze vakantie een fietsreiziger tegen. Frank, een Amerikaan. We ontmoeten hem als we het internetcafe in Liberia uit komen. We drinken gezamelijk koffie en wisselen reisinformatie uit. Hij komt vandaan, waar wij naar toe gaan en omgekeerd.  Tamarindo is een soort Renesse in Costa Rica. We doen gewoon mee. Pizza-tje eten, Banana Split toe, even naar het stand wandelen en in het donker naar de witte schuimkoppen van de oceaan kijken. Sterren kijken, geen Poolster of Steelpannetje, maar wel heel veel andere. Flesje wijn op een luie stoel, buiten, want het is lekker. Zou het nog vriezen in Nederland. Wat een ellende in de wereld, maar niet hier.

Zondag 18 januari 2009
We hebben een paar dagen geen internet bij de hand gehad omdat we leuke kampeerplaatsen vonden bij het strand. Vanuit Tamarindo zijn we naar het zuiden gaan fietsen. We volgen zoveel mogelijk wegen langs de kust. De kwaliteit ervan varieert sterk. Als het slecht gaat fiets je uren achter elkaar met een gemiddelde van 5 km per uur. Soms gaat het goed en halen we 10.

Eergisteren zijn we gestopt in Marbella. Een Costa Ricaans gezin had een stukje grond aan het stand gekocht kampeerde daar. We waren welkom en mochten de tent erbij zetten. Ze hebben 2 palen overeind gezet en een soort volleybalnet opgehangen. Ja, natuurlijk doen we mee. We spelen drie sets en proberen de regels van de kunst een beetje aan te houden. Geleidelijk gaat de zon onder en komt de voed op. De lijnen van het veld die we in het zand getekend hebben vervagen snel totdat het speelveld half onder water staat. Het team met de Hollanders verliest jammerlijk van de pure Tico's. We zwemmen gezamelijk in zee om het zand van onze ellebogen en knieen te wassen. Als het donker is komen we uit het water, gaan we eten en vroeg naar bed.

Gisteren reden we van Marbella naar Ostinal. Slechts 14 km maar toch 3 uur fietsen. De weg is erg slecht en gaat steeds berg op, berg af, riviertje door enz. In de regentijd moet deze weg onmogelijk te berijden zijn. We stoppen in Ostinal als we een kamping aanduiding zien. Het blijkt een douche annex toilethokje aan het stand te zijn. 4 Palen en wat blik en stomend water.

Het stand in Ostinal is bekend om zijn Arribada, een regelmatig terugkerende invasie van groene schildpadden. Navraag leert dat het nog minstens 5 dagen duurt voordat de schildpadden komen en dat het eigenlijk niet het beste seizoen is. De grote Arribada's zijn in mei en juni. Dan kun je hier 20.000 schildpadden verwachten. We kunnen zo lang niet wachten zeker ook omdat ook die 5 dagen twijfelachtig zijn.

We zwemmen in de oceaan en zien pelikanen. Ze vissen in de branding. Met spectakulaire duikvluchten gaan ze kopje onder. Als ze genoeg gegeten hebben scheren ze in groepjes laag over het water tussen de golven door. Als je daar zwemt kun je ze bijna aanraken. We slapen weer in het geruis van de branding.

Donderdag 22 januari 2009
De mogelijkheden om op internet te gaan worden kleiner. Maar hier zijn we weer. We hebben nogal een afstand afgelegd sinds de laatste berichten.

We hebben de oceaan voor een paar dagen verlaten. We zijn via Samara en Nicoya naar het Nationale Park Barra Hunda gereden. Dit was echt een paradijsje op aarde. Een heerlijk rustige camping in het park, en deze keer stonden we er niet alleen maar met een Amerikaans stel. Zij reisden rond met een auto en vonden het ook de rustigste camping die ze tot nu toe gehad hebben.¨s Nachts hadden we een Bongo concert, wat een kabaal kunnen die kleine apen maken zeg! Overdag struikelde je er bijna over de Leguanen en andere hagedissen. En hier waren ze ook niet zo schuw.

Dat komt denk ik omdat er daar niet op gejaagd wordt, ze noemen ze hier " Boomkip" en schijnen dus lekker te zijn. Ook de Bongo´s lieten zich goed bekijken, evenals een Gordeldier. We zijn met een gids een wandeling naar de grotten gaan maken. Was erg mooi. Gezekerd daal je 16 meter af in een grot vanwaar je anderhalf uur door de grotten gaat wandelen. Nou ja wandelen, het is er glibberig en regelmatig moesten we echt ver klimmen of dalen met doorkruip en sluipdoor gaten, echt wel een avontuur. We waren om 8 uur vertrokken en pas om 2 uur terug. Niet de mooiste grotten die er zijn, maar wel erg leuk. Ook nog vleermuizen en "grotkikkers" gezien.

Suicide shower

 

Daarna nog naar Jacaral gefietst, waar we pas in het donker aankwamen en een niet zo erg frisse kamer hadden. Vanmorgen zaten we dus al om 6 uur op de fiets en zijn we naar Playa Naranjo gereden waar we de pont naar Puntarenas hebben genomen.

Een leuke overtocht met mooie uitzichten. Je komt aan in een gebied waar maar een weg is, en die zijn ze aan het opknappen en verbreden. Was dus erg druk en dus gevaarlijk, warm en ver fietsen vandaag. Het viel niet altijd mee om van de werkelijk schitterende uitzichten, het bijzondere landbouwgebied en de mooie bloeiende bomen te genieten.

Vanmiddag langs het Nationale Park Carara gereden, waar we veel vette luie toeristen krokodillen in de rivier hebben zien liggen. Ze worden daar namelijk gevoerd. Ik vond de dode koe die door een horde Gieren werdt opgegeten zeker zo spektakulair!

 

Nu staat ons tentje weer in een drukke strandpaats Jaco, op iets wat ze hier een kamping noemen. We hebben weer lekker gegeten en ik mag vanavond internetten. Lauran houd de wacht bij de spullen, want echt te vertrouwen is het hier niet. Lekker weer in ons eigen bed!

Voor ons zo bedtijd, jullie moeten alweer bijna op. Eens kijken wat de dag van morgen weer brengt.

Uitzicht vanaf het balkon.

 

Zaterdag 24 januari 2009
Hetty en ik hebben onszelf eens verwend met een wat duurder hotel. Een klein hotelletje aan het strand van Esterillos Oeste. We waren er al vroeg omdat we een rustdag voor ogen hadden. Een keer de was doen en luieren.

De golven waren bij opkomend water spectaculair. De onderstroom trok je benen onderuit en de golven kieperde je omver. Terwijl je nog aan het uitzoeken bent wat onder en boven is wordt je weer overspoeld door de volgende golf. Een beetje uitkijken voor de surfers, maar dat waren er maar 2. Alle andere op het strand waren wij.

Zondag 25 januari 2009
Ik typ via een inbelmodem dat nog wel eens wegvalt, dus het blijft bij kleine stukjes.

We hebben net een uitermate slechte weg achter ons van Quepos naar Domincal. 40 km keienpad dat met een mountainbike zonder bagage nog wel redelijk te fietsen zou zijn. Helaas was het best druk dus de weg stoof verschrikkelijk en dat bij deze temperaturen. Bert schreef al een keer over een warme deken. Volgens mij bedoelde hij een electrische deken. In de schaduw meten we 35-38 graden. Als ik mijn telefoon (met daarin de thermometer) in de zon leg geeft hij 50 graden aan. Volgens mij gaat hij niet verder. Nee, die weg was geen lolletje.

We zitten nu in Uvita. Een plaatsje tegen een nationaal park aan. Dat Nationaal park ligt voor het grootste deel in de oceaan en is bekend om zijn walvissen, dolfijnen en koraal. Morgenochtend om 8.00h gaan we de boot in om dat ales mee te maken.

Maandag 26 januari 2009
Gisteren was echt een super leuke dag. We zijn met een klein bootje, 7 gasten en 3 gidsen, met een 200 PK boot, alleen dat was al leuk, de oceaan op geweest. We hebben grote groepen dolfijnen gezien, en ook nog een enkele bijzondere dolfijn. Ook hebben we wel 20 kleine walvissen gezien, de short finnet pilot whale. En ook nog een bultrug, volgens de gidsen een groot mannetje. Echt imposant om te zien. De rest van de dag lekker geluierd.

We hebben een 52 KB inbelmodum, dus weer maar in een paar keer, want net was ik heel mijn bericht kwijt.

 

Vandaag naar Shierpe gefietst, 50 KM over goede weg. Het was een landbouwgebied waar ze echt bananen kweekten. Leuk om te zien, hele bananenplantages met allemaal blauwe zakken waar de bananen inzaten om ze te beschermen tegen vogels en apen. Eergisteren reden we door gigantische dadelplantages, en zo hebben we ook al een heel gebied met watermeloenen, voor heel de wereld denk ik, gezien. Ze leven hier niet alleen van het toerisme.

MAngrove bossen

 

Vanmiddag een tocht van 3 uur met een priveboot, met kapitein en gids, gemaakt door die Mangrovebossen. We hebben heel veel gezien wat we al vaker gezien hebben, maar nu in het wild. Krokodillen en kaaimannen, boomslangen, heel veel vogels, Ibissen, ijsvogels, een ara, heel veel zwaluwen en verschillende soorten apen. En natuurlijk het mangrovebos. Prachtig!  Veel soorten mangrovestruiken, met hun bijzondere zaden, waterhijacinten waar de moter in vastliep, lelies, een enkele bloeiende orchidee enz.
Morgen nemen we de postboot naar Drake, waar we dan in het Corrovado Nationaal park vertrekken. Moet ook heel uniek en onontdekt zijn.

 

 

 

Woensdag 28 januari 2009 Osa schiereiland (Even wat over de fietsen.)

We rijden op fietsen met 28" wielen op Schwalbe Marathon Supreme banden. Misschien niet de ideale band voor de omstandigheden hier maar het gaat ermee. Voordat we vertokken hadden we informatie ingewonnen over de omstandigheden en we hebben ons voorbereid op veer klimwerk. We rijden allebei met een Rohloff naaf in het achterwiel. Standaard is de fiets voorzien van een 42-16 kettingwieloverbrenging. Voor Costa Rica heb ik dit veranderd in een, volgens het Rohloff-boekje hoogst illegale, 38-17. De gedachte hierachter is dat we vooral langdurig klimmen beter vol kunnen houden.

Hoe pakt dat uit?

Op asfaltwegen wordt, bij langdurige beklimmingen met bepakking, de 1e versnelling best vaak gebruikt. Flink doortrappen levert een snelheid op van ongeveer 5 km/h. Dan val je nog niet om en je kunt het klimmen langer vol houden.

Op zand- en keienpaden heb je niet veel aan deze extra lage versnelling. Het achterwiel gaat gemakkelijk doorslippen op steile hellingen waardoor de 2e en de 3e versnelling meer geschikt zijn.

We hebben natuurlijk de hoogste versnelling niet, maar die missen we op onze fietsvakantie niet echt. Hooge snelheden zijn aan ons op vakantie niet besteed. Dat zoeken we thuis weer wel op.

Gedumpt op het strand.

 

Gisteren zijn we per 150 PK boot uit Sierpe vertrokken. Eerst een lange tocht op snelheid door de rivier van de Mangrovebossen. Bij de monding van de rivier was het even spannend om in dit kleine bootje door de hoge branding te varen. Dat werd even wachten op een gunstig moment met weinig branding. En dan vol gas slingerend tussen de golven door. We zijn gedumpt op het strand van Drake Bay.

Vandaar hebben we, met de fiets, een zware, maar vreselijk mooie tocht over een pad door het oerwoud gemaakt. We zijn nu in Porto Jimenez, waar we even rust houden. We proberen foto's te maken van de papagaaien. Het stikt hiet werkelijk van de rode Ara's. Scarlet Machou noemen ze deze vogels hier. Soms zitten er wel 40 in een boom. Wat een herrie kunnen die beesten maken.

 

 Zondag 1 februari 2009                     Rust, vogels en GOUD
We zijn weer in Porto Jimenez net als 4 dagen geleden. In de tussentijd vonden we een plekje, van hier 10km het oerwoud in. Daar was het, wat je noemt rustig. De rust werd slechts verstoord door kwetterende papagaaien en Toekans. Ook het helikopterachtige gezoem van kolibries ga je al snel herkennen. Waar we zaten konden we verschillende nesten ontdekken van broedende kolibries. In de sloot naast ons hutje zat een kaaiman. Niet zo'n grote. Ongeveer even groot als een flinke hond, alleen zijn bek was drie keer zo groot als die van een Duitse herder.

De Jezus Christ Lizard rent erover het water om aan die bek te ontsnappen

 

Het plekje waar we zaten heet "Los Mineros" (De mijnwerkers) in het plaatsje, nou ja plaatsje, Dos Brazos. De gastvrouw was Suzanne en sprak goed Nederlands.

 

 

De plek waar we zaten is van oudsher bekend om zijn goudvonsten. In de rivier de Tigre waren zeker 20 mensen in kleine groepjes goud aan het zoeken. Ze scheppen water en grond door een soort zeef waarin het goudstof achter blijft. Ze vinden tussen de 1 en de 10 gram per dag en verdienen zo 20 tot 200 dollar per dag en hebben iedere dag kans op de dag van hun leven.

Dat is ongeveer het omgekeerde van wat wij doen.

Wij geven iedere dag geld uit en hebben iedere dag de dag van ons leven.

Woensdag 4 februari 2009
We zijn weer vertrokken uit Los Mineros. Dit bleek vroeger de kroeg van het goudzoekers dorp te zijn geweest. Waar wij mochten slapen was het bordeel.

We zijn met de bus naar San Jose gegaan. Een ruim 8 uur durende busreis in een comfortabelere bus dan we verwachtten. Geen Airco maar Arko, maar toch. De fietsen konden, met de voorwielen eruit, op de invaliden plaats staan. Het was een mooie tocht met bijna 5700 hoogtemeters erin!

Je rijd over de hoofdsnelweg van Costa Rica, die het grootste gedeelte maar gewoon tweebaans is. De tocht omhoog, tot 3300 meter was erg mooi.

Het zien veranderen van de plantengroei, en de zakking in temperatuur van ruim 30 graden naar onder de 20, Brrrr, koud, trui aan. Wat moet dat worden in Nederland.

We kwamen net voor het donker aan in San Jose, waar het demate druk was dat we na 10 KM fieten toch maar een Taxi hebben genomen naar Allajuela. Daar hebben we geslapen en de andere ochtend doorgefietst naar ons startadres bij Alfred. Het voelde een beetje als thuiskomen.

Met zijn gastvrijheid, prachtige uitzicht, keuken met gevulde koelkast en een warme! douche een heerlijk plekje om de tent nog 2 daagjes op te zetten.

 

De fietsen zijn alweer ingepakt, vandaag nog wat luieren en morgenvroeg vertrekken we rond 7 uur naar het vliegveld.

 

Alles bij elkaar een zeer geslaagde vakantie in het schitterende Costa Rica.

De natuur is echt geweldig, het weer prachtig, het eten eenvoudig maar goed, en de mensen vriendelijk. De Tico´s zoeken nooit zelf contact, maar als jij dat wel doet zijn ze altijd zeer vriendelijk en behulpzaam.

Op de hele vakantie maar een vakantiefietser tegen gekomen, wat al wel aangeeft dat het niet echt een fietsvakantieland is.

Er zijn maar heel weinig wegen. De doorgaande wegen zijn redelijk tot goed verhard, maar daardoor ook vaak erg druk en daarom niet leuk om te fietsen.

Wil je daarvan af is het meestal een keienpad, lekker rustig en veel te zien, maar de gemiddelde snelheid daar blijft meestal steken op een km of 10 per uur, als het redelijk vlak is, tot 5 km per uur als het bergachtig is. Dus het schiet niet echt op, maar is meestal wel erg leuk om te doen.

Als je een tussenweg hebt, dus een redelijk goede onverharde weg, kan je wel door, maar is het stofhappen. Gaat ook snel vervelen.

 

Dus eigenlijk komt het erop neer dat het een prachtig fietsvakantieland is als je maar geen haast hebt. En dat hadden we niet.

 

Homepage

 

Terug